We hinken achterop...

We konden er deze week niet naastkijken. We hinken achterop. Op vanalle vlakken...

... met onze blog

Jawel, onze goede gewoonte om telkens na 't weekend te bloggen heeft sinds ons bezoekje aan Belgie een flinke opdoffer gekregen. Samen met het wennen aan de temperaturen (alhoewel, ze zijn aan het zakken!) moeten we misschien ook wel terug van wennen aan ons getrouwe blogritme. Het wordt tijd dat het nieuwjaar wordt, zodat we onze goede voornemens kunnen maken!

... door de blaren

Zelfs tijdens onze trips dreigen we achterop te gaan hinken! Vorige week trokken we met Gert en Ken, twee kameraden hier in Phoenix, naar Sedona om te wandelen. Ken had ons gewaarschuwd voor natte voeten, dus Liesbet had zich goed voorzien: stevige Teva sandalen die tegen een vochtig stootje konden! Helaas was het ook al even geleden sinds haar Teva sandalen haar voetjes hadden gezien! Gevolg: drie stevige blaren en enkele fotomomenten waar ze steeds meer op een echte Amerikaanse begint te lijken: sandalen en sokken! Nu nog witte sportsokken, en ze is helemaal ingeburgerd ;-)

Gelukkig konden we het leed achteraf verteren met/bij een oversized Frozen Margherita ;-)

... met het TV-kijken

Bij Cox, onze kabelleverancier, hinken we al helemaal achterop. Van ons internetverbruik kunnen ze allicht niet klagen, maar dat digitaal ontvangerbakske voor de TV staat hier eigenlijk maar niet veel te doen. We lopen hopeloos achter op het gemiddelde TV-verbruik. We hebben dus maar beslist om ons TV-abonnement op te zeggen en volledig beroep te doen op onze (veel goedkopere) Netflix, waarmee we intussen streaming video op onze TV kunnen bekijken. We kunnen nog amper zonder onze dagelijkse download van Lost! Ook daar hinken we natuurlijk een beetje achterop, maar zijn we intussen al stevig gevorderd in het eerste seizoen.

... maar gelukkig ...

moeten we niet overal in de achterste regionen van het peloton verblijven: ons uitstapjesritme kunnen we gelukkig gezwind aanhouden: dit weekend stond Flagstaff (opnieuw) op de agenda. Deze keer bezochten we de "Lava River Cave", een mijl lange grot die gevormd is door een of andere vulkaanuitbarsting. Zo ver onder de grond was een zaklamp (en een flits op onze camera) natuurlijk onmisbaar!

en ook op het werk wordt er niet veel achterop gehinkt: Jeroen heeft de voorbije twee dagen heel veel bijgeleerd op de "Best Practices Meeting". Een tweejaarlijkse conferentie waarbij engineering en alle productiesites ervaringen uitwisselen. Bovendien was het ook de ideale gelegenheid om veel nieuwe mensjes te leren kennen! Onder andere ook op de team building, waar Jeroen de Belgische eer succesvol verdedigde door als eerste te eindigen in de karting race!

En Liesbet? Die heeft sinds enkele dagen haar enige echte werkvergunning gekregen! Het werk laat jammer genoeg nog wat op zich wachten. De dagen worden daarom met alternatieve bezigheden opgevuld, zoals daar zijn: de primus wezen tijdens de Spaanse les, en de komst van onze vriendjes voorbereiden! We tellen al ongeduldig af naar de komst van Kirsten en Peter, en ook van Piet, Nele en Floor de week nadien. We blijven dus uitkijken naar toffe tijden!

Tot gauw,

Liesbet en Jeroen

.

Ahja... sinds deze week verblijven we ook officieel "een hele tijd" in Phoenix. We kunnen nu zelfs al zeggen: "Vroeger, toen hier op de hoek nog een Starbucks was waar we twee keer per week naartoe gingen..." Jammer genoeg heeft de crisis ertoe geleid dat onze favoriete Starbucks de deuren moest sluiten. Als trouwe klanten hebben we een uurtje voor definitieve sluitingstijd een van de laatste Starbucks-koffies soldaat gemaakt, en nu moeten we dus op zoek naar een andere stek!

Weg van teruggeweest...

... dat is het eigenlijk toch. Of is het intussen toch al terug van weggeweest? We weten het zelf eigenlijk niet helemaal. Alleszins, ons weekje Belgie heeft ons heel erg deugd gedaan! Wat niet wegneemt dat we deze week serieus moesten bekomen van de drukke agenda! Het was zelfs zo erg dat we van alle matchen van de US Open in prime time enkel de eerste set hebben gezien!


Drie weken terug...
Zo lang is het geleden dat we nog deftig "geblogd" hebben. Het was net voor Jeroen zondagnamiddag vertrok naar een van de fabrieken. Deze keer in Ponca City, Oklahoma. Om 4pm vertrok de vlucht naar Dallas, TX om van daaruit naar Tulsa, OK te vliegen. Daar wachtte nog een 1.5u lange rit tot op de fabriek. Om 2u30am maandagochtend ging het laatste lichtje in de Holiday Inn in Ponca City eindelijk uit.



Maandagochtend veel te vroeg, na de Safety Training en na enkele weken bureauwerk, was iedereen eindelijk klaar voor de eerste echte "productie" voor het project waar Jeroen nu al een tijdje voor aan het werken is. Na 2 dagen hard werken en 2 late night dinners bij McDonalds stonden er eindelijk 200 liter product klaar voor de volgende stap in het project. Een mens moet klein beginnen he... Moe maar voldaan keerde Jeroen woensdag terug naar Phoenix. Hij kon niet wachten op de vlucht naar Brussel, en de 8 uur slaap die daarbij zou gaan horen!



Me llamo Liesbet!
Liesbet was intussen ingeschreven in de Spaanse les en trok met goeie moed naar het Scottsdale Community College. Opvallend hoe vriendelijk iedereen tijdens die eerste les was: "Hola, que tal? Muy bien! Como te llamas? Me llamo Liesbet! Encantada de conocerte!" De verwelkomingen vlogen in het rond! Hoewel de buur van Liesbet al snel de ambities bijstelde en duidelijk maakte dat "Amerikanen niet ontzettend sterk waren in vreemde talen". We willen niet veralgemenen, maar in de Spaanse les lijkt hij alvast gelijk te krijgen :-)


Afscheid van onze Spaanse vriendjes
Aan de vooravond van het vertrek naar Belgie, hebben we tot onze grote spijt afscheid moeten nemen van Cesar en Judith, onze Spaanse vriendjes. Zij vertrokken hetzelfde weekend terug naar Barcelona. Om het toch op een vrolijke manier te doen, hadden we de troepen verzameld op het golfterrein voor een korte initiatie, gevolgd door een etentje in Tempe, het studentenkwartier van Phoenix. Muchas gracias Cesar y Judith! Hasta luego, en Barcelona!



En dan... Belgium here we come!!
Het was te veel en te druk om uitgebreid te verslaan! Na de officiele ontvangst door Piet op de luchthaven, vertrok een zwart poloke met twee ongeduldige Belgische Amerikaantjes naar Opwijk. De start van een onvergetelijke race door Belgenland: bezoekjes bij de moekes en de vakes, de broertjes en de zusjes, een welcome-back-voor-efkes feestje in Mechelen met al onze vriendjes uit Leuven, inclusief Marian en Thomas vanuit Portland, Oregon, een dagje met nachtje PoPwijk, een bezoekje aan Planckendael, een dagje Baardegem, een uitstapje naar Kortrijk, de sauna met zusje Evelien, een dagje in Vilvoorde en Tessenderlo, het verjaardagsfeestje van vake, een jubileum van meter en peter, de trouwfeest van Jan en Helen, en dat allemaal tussendoor aangevuld met allerhande bezoekjes aan allemaal fijne mensen! Een race door Belgenland lijkt ons dus niet overdreven!

Ahja, voor al diegenen die we het grapje met de rattlesnake eggs hebben gelapt: haha! We zijn al aan 't zoeken naar een ander enveloppeke!


Pfiewkes... Flight 89 to Chicago...
"Welcome aboard of American Airlines flight 89 to Chicago" ... enkele minuten later vielen de oogjes van onze twee Belgische Amerikaantjes dicht en konden ze bekomen van een helse week. Na de vliegensvlugge 6.5u in de heenvlucht, konden we nu meer dan 8u slapen in de terugvlucht! Mercikes straalstroom!
En ook de dagen na de aankomst in Phoenix werden gekleurd door zwart: dat zwart dat je ziet als je beide ogen sluit :) Jeroen terug aan 't werk, en 's avonds na een kwartiertje golf en een boterhammeke, allebei in de zetel voor de US Open. We hebben prachtige sets gezien, en nog prachtigere sets gemist, want zonder fout haalden we het geen enkele keer na 8pm. Tot we rond 11pm verhuisden naar de slaapkamer, want onze Ikea-zetelkes zijn toch niet super comfortabel..


Nu we weer aan het weekend zijn begonnen, hebben we alvast een stevige poging gedaan om ons te herpakken: deze ochtend zijn we een nieuwe beul tegengekomen op de spinning. Allerminst gezond als eerste training na enkele weken non-actief, maar we hebben het overleefd. Hopelijk is dit het begin van een actievere week!


Tot binnenkort!
Liesbet en Jeroen