Het is al weer een tijdje geleden sinds jullie konden meegenieten van onze avonturen. Het is dan ook vrij druk geweest ten huize Van Cauwenbergh-Suls in Phoenix. Nog geen week nadat we de moeke, vake en zusje Suls hadden uitgewuifd op de luchthaven, mochten we Piet, Nele en Floor gaan ophalen aan Terminal 2! Als intussen trouwe klanten of “valued customers”, hebben Piet, Nele en Floor besloten om via het “J&L SuperStay” programma te sparen voor free nights in onze accomodatie, want zoals jullie je misschien nog herinneren, waren ze ook in oktober al eens langsgeweest.
Sedona, Page, Zion en Bryce canyon
In tegenstelling tot in oktober, was er deze keer geen tijd voor het rustig verwerken van de jetlag. Nog geen twee dagen na aankomst trokken Piet, Nele, Floor, Liesbet en Jeroen richting Sedona. Hoewel, in Sedona wachtte een hotel met zwembad, sauna en tennis courts; een uitstekende omgeving om een jetlag te verteren dus! Ondanks het onverwacht natte weer, was er toch nog tijd om tussen de buien door enkele balletjes te kloppen en mooie wandelingskes te placeren. Meteen ook de eerste echte test voor de “Floortje-backpack”. Het was even wennen voor onze kleine spruit, maar al snel voelde ze zich helemaal in haar nopjes zo hoog en droog in de rugzak. “Ju, papa! Ju!”
Na twee dagjes relaxen in Sedona, ging de rit naar Page. Onze ervaren gids Liesbet had daar enkele verrassingen in petto: de Waterholes Canyon, of de goedkope versie van de Antelope Canyon, kon gerust concurreren met zijn bekendere broertje! Ook de Horseshoe Bend is een vrij goed verstopte fotoshoot locatie, die we dankzij onze ervaren gids hebben mogen ontdekken. Jeroen zorgde intussen voor de American Way of Life door Piet rond te leiden in het Wal-Mart Supercenter. Veel Amerikaanser kan het niet meer, denken we. Ook Floortje werd ingeleid in de Amerikaanse cultuur, met de “Yow man, how are you”-move.
Na de tussenstop in Page, ging de tocht van ons avontuurlijke vijftal verder naar Zion National Park. Niet alleen het park werd een hoogtepunt op de reis, ook onze bungalow met keuken, living, alles erop en eraan, was het vermelden waard! Twee dagen lang konden we genieten van schitterende wandelingen in Zion National Park. Na een valse start was ook het zonnetje ons nu kordaat gevolgd, waardoor we enthousiast begonnen strijken met alles wat op zonnecreme geleek. Angels’ Landing lieten we deze keer wijselijk aan ons voorbij gaan, maar de Emerald Pools, deze keer met volwassen watervallen door het vele smeltwater, was een volwaardig (en ook veiliger) alternatief.
“Stomach Bug” in Bryce Canyon
Buikgriep was het niet, maar ’t was wel even plezant. Met de nodige dramatiek werd onze laatste nacht in Zion gekleurd door heel wat over-en-weer-geloop, klapperende wc-deuren en… hmm… we zullen het niet te plastisch maken. We zullen het op een “stomach bug” houden: Piet voelde zich allesbehalve kiplekker, en Nele begon tegen de ochtend solidair mee te doen. De tocht naar Bryce Canyon was er eentje van “voorzichtig door de bochten of straks wordt er nog eentje ziek”. We zullen nooit weten wat er ons geteisterd heeft die dag, maar het gevolg was alleszins dat Jeroen, Liesbet en Floortje als enigen bij aankomst Bryce Canyon gingen verkennen. Hadden Jeroen en Liesbet geweten dat zij de volgende nacht en dag slachtoffer gingen worden, hadden we er allicht minder mee gelachen!
Het voordeel? Onze gratis upgrade in de Best Western werd prompt uitgebreid met een tweede kamer, voor maximaal “uitziek-comfort”, en we hebben dan ook nog nooit zoveel geniet gehad van een hotelkamer! Bijna 24/24h bezetting!
Gelukkig was het uitzieken van korte duur, en werd er de tweede dag in Bryce al wel wat meer gewandeld. De klassieke Queen’s Garden – Wall Street combinatie stond op het programma en werd zeer gesmaakt. Ook voor Floortje was Bryce Canyon een topper trouwens: “klimmen, klimmen, klimmen,…” aan rotsen geen gebrek!
Na een rondreis van nu al een week, werd de terugreis naar Phoenix aangevat. Nog even een overnachting met bijhorend diner in “Bonkers”, intussen ons favoriete restaurant in Page, en dan weer naar huis. Zondagavond, iedereen moe, maar met nog uitzicht op een extra weekje vakantie in Phoenix! Euhm.. Behalve dan voor Jeroen die maandag weer op post moest zijn bij Kerley.
Het extra weekje Phoenix werd voornamelijk ingevuld met luieren, slapen, winkelen, winkelen, eten, golfen, winkelen, en met het vieren van “verjaarde verjaardagen”. Piet kreeg voor zijn verjaarde verjaardag een golfles voorgeschoteld samen met Jeroen. Eerlijk gezegd, het golfen oogde niet mooi, maar het was wel wreed plezant om eens op een “echte court” te staan, en met “echte golfcarts” rond te sjezen. Enkele dagen nadien werd ook nog Liesbet haar “verjaarde verjaardag” gevierd. Deze keer in de vorm van een “pamper pass” (neen, zo geen pamper, een “verwenpas”) voor beide dames, goed voor een dagje met massage, sauna, facial, body scrub en allerhande andere exotische behandelingen in een sjiek resort in Phoenix. Dikke merci Piet en Nele!
En ook al probeerde onze beste vriend Elfjeulllmollltrjeuurllktjjel (ofzoiets) er in extremis nog een stokje voor te steken, aan het mooie liedje kwam ook deze keer een einde: op zondagochtend namen Jeroen en Liesbet weer afscheid van Piet, Nele en Floor aan terminal 2. Deze keer niet met onmiddellijk uitzicht op nieuwe bezoekers, maar met uitzicht op alweer een trip van Jeroen naar de fabriek in Coffeyville. Heel wat minder aantrekkelijk dus!
Na een slordige 6 weken met bezoekers, zal het straks weer rustig worden ten huize Jeroen en Liesbet. Nu haar taallessen bij Berlitz afgelopen zijn, zal Liesbet trouwens weer op zoek gaan naar nieuwe bezigheden, en intussen hoopt Jeroen ook om straks eindelijk zijn project (en het af en aan gereis naar Coffeyville) af te sluiten om aan nieuwe uitdagingen te beginnen. En de afloop van dat alles, kom je natuurlijk te weten in onze volgende posts!
Tot binnenkort!
Liesbet en Jeroen
Om maar te zeggen...
