31 Mei is in de Verenigde Staten een feestdag: Memorial Day. Op Memorial Day worden alle veteranen van de Amerikaanse oorlogen herdacht, alsook de militairen die momenteel de veiligheid van de US en haar bondgenoten verdedigen. Reden genoeg voor een lang weekend, vonden wij ook, en dus ook voor een stevige trip naar nog niet ontgonnen terrein.
Nadat we op zijn minst al drie keer in de buurt waren geweest, vonden we het dan toch eens tijd om Monument Valley, Canyonlands en Arches National Park te gaan verkennen. Een tocht naar de typische cowboy-en-indianen-landschappen, die trouwens ook langs en door indianengebied liep: de Navajo en de Hopi indianen.
Aangezien een lang weekend ook dient om uit te rusten (ahum..) had Liesbet besloten om (Jeroen) vrijdagavond nog een uurke of vijf richting bestemming te (laten) rijden. Dat bracht ons tot in Tuba City, in een Best Western die uitgebaat werd door Hopi Indianen. We werden dan ook ontvangen door een Indiaanse receptioniste in Best Western outfit, en toegegeven, ook de kamers waren op zijn minst met de nodige Indianenmotieven ingericht. Vriendelijk? Neen, daar zijn de Indianen niet voor gekend, maar we kunnen het hun gezien hun (vrij recente) geschiedenis ook niet kwalijk nemen natuurlijk.
Na een welverdiende nachtrust en nog een tweetal uurtjes bollen, kwamen we toch op de eerste bestemming terecht: Monument Valley. Zoals de naam het al verklapt een verzameling indrukwekkende monumenten in een vallei. De monumenten, die worden gevormd door reusachtige rotsformaties die statig uit de vlakte rijzen. Vrij indrukwekkend toch. De fotosessie als "cowboy op een paard (of was het een ezel)" sloegen we vriendelijk over, maar een 4x4 ritje door de vallei kon ons anders wel bekoren.
In de namiddag bracht de weg door Monument Valley ons nog verder tot aan Moab, Utah. Dit "avonturendorp" bevindt zich temidden Canyonlands en Arches National Park, in een omgeving waar canyoning, rafting en mountainbiking allicht de populairste sporten zijn. Moab heeft trouwens de moeilijkste (en ook meest gevaarlijke) mountainbike trail ter wereld. Dat vonden we net iets te hoog gegrepen, dus een stevige wandeling door Arches National Park moest dan maar het alternatief vormen. Met een stevige tred werden alle "Arches" of "bogen" in de rotsen bezocht. Toch niet verrassend dat Jeroen rond middernacht, en na een 5-daagse werkweek, 750 km rijden en 15 km wandelen redelijk knock-out op zijn bed plofte? Met een geslaagde smoes (am en pm zijn nu eenmaal eenvoudig verwisseld) liep de volgende ochtend zijn wekker dan ook niet af. Een welgekome overslaping als het ware!
Nog een voordeel: het ontbijt op het hotel gemist! Een zeer smakelijk ontbijt in de breakfast bar recht tegenover het hotel dan maar. De dag had niet beter kunnen beginnen! Met een best wel aangename vertraging vertrokken we dan uiteindelijk toch naar Canyonlands. En hoe kan het ook anders: een stevige hike van alweer een slordige 15 km lag daar op ons te wachten. Vooral de spectaculaire klim met al even indrukwekkend uitzicht over de rotskam halverwege was die 15 km dan ook zeker waard! Dat waren nu al 30 km wandelen op twee dagen: een rustig etentje 's avonds was dus niet onverdiend. Rustig... niet voor het personeel blijkbaar. Iedereen mocht weten dat de bazen op verlof waren en het allemaal slecht hadden geregeld voor het topweekend. De hele familie werd opgetrommeld terwijl wij en vele anderen op onze hamburgers en steakskes aan het wachten waren. Wie weet hoeveel langer dan die 50 minuten hadden we moeten wachten zonder tante Chrissy en haar nichtje..
Op maandag stond er ons natuurlijk nog 750 km terugtocht te wachten. Vroeg uit de veren dus (gezien het uurverschil klonk die 5u30 Phoenix tijd iets draaglijker, maar toch). Met nog twee geplande tussenstops had ook onze laatste dag een strak tijdschema. Om 9u bereikten we al Canyon de Chelly. Een canyon met een uitzonderlijk groene vallei. Dat moeten ook de Indianen gedacht hebben, want zij hebben er een tijd geleden hun nederzettingen gebouwd. De moeite waard dus voor een fikse wandeling naar de bodem van de canyon.
De tweede tussenstop op de terugreis was Petrified Forest. Wat ooit hoge boomstammen waren, zijn door de inwerking van water en kristallisatie van mineralen in dat water intussen "versteende bomen" geworden. Rotsen in de vorm van boomstammen, met allerlei prachtige kleuren door de verschillende mineralen in het gesteente. Een zeer verrassende tussenstop dus!
Na zo'n slordige 1500 km op drie dagen kwamen we dan toch weer in Phoenix toe. Een vermoeiende maar aangename trip was het geweest. En nu we dan toch de smaak te pakken hadden, werd dan maar ineens de volgende trip gepland: babybezoek bij Laura (en Marian, Thomas, Emma en Marie) eind juli! We hebben er al zin in!
Ciao!
Liesbet en Jeroen
