Sleepless in Seattle

Voor diegenen die erop zaten te wachten, komt deze post allicht met wat vertraging... Dat is dan ook niet abnormaal als je weet dat we het momenteel beiden relatief druk hebben: Liesbet werkt hard door voor Tell me More, en ook Berlitz heeft opnieuw gevraagd om wat Nederlandse les bij te geven binnenkort.  En dat allemaal terwijl Jeroen alweer op trip is, deze keer naar Carlsbad, New Mexico, voor een nieuw project, waarover we nog niet te veel kunnen vertellen... Ohja, en nadat we zondag ook nog Erik en Beatriz hielpen verhuizen naar hun nieuwe appartementje! Geef toe, best wel druk, niet?

Welcome baby Laura!
Dat neemt allemaal niet weg dat er intussen ruim een weekje geleden nog wat tijd was voor een (heel) lang weekend naar Portland en Seattle.  Portland, OR omdat Marian en Thomas daar enkele maanden geleden voor de derde keer papa en mama geworden zijn! Thomas en Marian met drie dochters: dat wordt daar een vol huis, dus reden genoeg om het daar tussen alle andere bezoekers nog een beetje drukker te maken! Gelukkig vonden Marian en Thomas dat allemaal niet erg... Meer nog: we werden met open armen en een geweldige barbecue ontvangen (Thomas bewees dat hij al goed ingeburgerd was als barbecue-ende Amerikaan).  Nuja, de enige echte Amerikaan des huizes was natuurlijk Laura, de kersverse dochter!

Bijna anderhalve dag lang showden Marian, Thomas, Marie, Emma en Laura ons Portland en omstreken.  Na een bezoekje aan de kust, met picknick, werden we ook nog deskundig rondgeleid in de binnenstad van Portland: wandelingetje langs het water, terrasje op de markt,... wat een vakantiegevoel! Ook Emma en Marie waren helemaal in hun nopjes, vooral wanneer ze in de fontein werden gedropt! Toen Emma prompt het absorberend vermogen van haar pamper begon te testen, meenden we toch al enkele ingenieurstrekjes te ontwaren, maar we kunnen natuurlijk verkeerd zijn...

Na een onvergetelijke avond, met nog een ijsje er bovenop, moesten we zondagmorgen dan toch jammer genoeg vertrekken.  Laura, Emma, Marie, Marian en Thomas, bij deze nog eens ongelofelijk hard bedankt voor de schitterende tweedaagse in Portland!! Altijd welkom in Phoenix!

Seattle

Een beetje met spijt in het hart, maar ook wel een beetje nieuwsgierig naar wat komen zou, vertrokken we zondagochtend naar de volgende bestemming: Seattle.  Liesbet had uitgedokterd wat we best als eerste zouden doen, zo midden in de zomer met het zonnetje aan de blauwe hemel: onder de grond kruipen! Aangezien Liesbet alweer reisgids van dienst was, had Jeroen daar niets op tegen te pruttelen, dus: een gammele deur binnen, trap naar beneden, en de kelderverdieping in.  Tot onze grote verbazing bleek dat wel heel erg de moeite te zijn: Seattle is eigenlijk op het eerste verdiep gebouwd! Aangezien het "allereerste" Seatlle constant overstroomde met water en modder, vonden ze er niets beter op dan alles een verdieping hoger te bouwen: straten, gebouwen, voetpaden, alles! Het gevolg is, dat zelfs nu nog alle voetpaden in Seattle "onderkelderd zijn" door de oude voetpaden.  De moeite dus om daar eens in rond te dolen!

Na een zeer interessante start, besloten we dan toch maar van het zonnetje te gaan genieten, en ook een kijkje te nemen bovengronds.  Alle highlights passeerden in sneltempo de revue: de bibliotheek, de monorail, de Space Needle,... het ging allemaal zo snel, dat we tegen 's avonds besloten om vervroegd onze tocht verder te zetten.  We bolden ons huurautootje op de boot, en hopla, met zonsondergang op het water en op weg naar Bainbridge Island!

De volgende ochtend vroeg uit de veren, want er wachtte ons een hele dag Olympic National Park.  Jammer genoeg begon de dag met twee files! Dat hadden we in Phoenix zelfs nog niet gezien! De eerste file omdat de brug open stond (ok, tot daaraan toe) maar de tweede file omwille van een verkeersbord dat een wegversmalling aangaf ... en dus iedereen links liet invoegen ... voor een wegversmalling die uiteindelijk geen wegversmalling bleek te zijn! ... dus iedereen weer "uitvoegen".  Rare jongens hier, in Washington state! Nuja, met wat vertraging belandden we dan toch aan Hurricane Ridge, stop 1 in het park.  Een fikse wandeling bracht ons in geen tijd in wat leek op Oostenrijk of Zwitserland, maar dan in de zomer.  Hoge bergen, links en rechts nog wat sneeuw, maar vooral overal groene bergen! Lang konden we echter niet genieten van de sparren, bloemetjes en hertjes, want er wachtte ons nog een stevige rit!

Die rit ging naar het enige echte regenwoud in de Verenigde Staten.  Het "Hoh Rain Forest".  Die naam bleek alvast niet verkeerd gekozen.  Bij aankomst was onze eerste reactie: "Hoh, wat is dat hier?" We waren immers in het midden van een heus regenwoud beland, met bomen bedekt met dikke pakken mos! De zon die nog enkele stralen tussen de dicht begroeide bomen wierp, maakte er een prachtig schouwspel van!

Die zon zou trouwens bijna ondergaan, dus dat gaf ons nog net de tijd om naar Curry's Beach (ofzo) te rijden, onderweg nog een lifter op te pikken, weer af te droppen (een beleefd verzoek om hem helemaal terug mee naar Seattle te nemen af te wijzen), en nog net voor zonsondergang aan het strand toe te komen.  Net zoals Cannon Beach, waar we met Marian en Thomas waren, was ook dit stukje strand ongerept! De vele boomstammen die door de zee op de kust waren geworpen, maakte het allemaal wel heel speciaal!

Na een lange dag in het park, vonden we na wat pingelen uiteindelijk ook nog een betaalbare kamer met zicht op de zee, waar we vooral de volgende ochtend nog wat van konden genieten: nog een strandwandeling in 't zonneke, en dan toch maar stilaan weer richting Seattle-Tacoma Airport, en weer op weg naar Phoenix...

Na 4 dagen, waar we eigenlijk een week voor nodig hadden, was "moe maar voldoen" allicht de best geplaatste uitdrukking.  Nog twee weken resten ons om na te genieten en te bekomen van onze reis, voor we straks weer de vlieger nemen, maar dan naar ons Belgenlandje!!

Tot binnenkort!
Liesbet en Jeroen