I shot the sheriff..
Olala.. Het is nu al echt wel een eeuwigheid geleden dat we nog eens op de blog hebben geschreven. Daar zijn twee redenen voor: het was politiek absoluut incorrect en het was ook veel te druk!
Politiek incorrect? Dat verdient allicht wat uitleg.. Het ongelukkige samenvallen van het volgende avontuur met het drama in Noorwegen heeft er ons toe gedwongen om hetvolgende verhaaltje even uit te stellen, maar we kunnen ook niet blijven wachten, dus voila:
Na ons laatste Belgische bezoekje verzeilden we op een vredige zondagochtend in Lucy's Healthy Marketplace.. Die vredige zondagochtend startte met heerlijke French Toast, maar eindigde al snel in een verhitte discussie over wapens in de VS. Steve, Dan, de eigenaar van Lucy's en wijzelf geraakten het er niet over eens of wapens nu wel of niet toegelaten moeten worden. Omdat in de discussie al snel bleek dat wij absoluut geen idee hadden waarover we het hadden, besloot het voltallige gezelschap de daad bij het woord te voegen. En al snel bevonden we ons bij Walmart voor de etalage met de.. jawel.. kogels! Een viertal doosjes 9mm, die we voor enkele dollars en zonder enig probleem in ons winkelzakje mee naar buiten namen, zou wel volstaan voor de dag. En die dag werd verdergezet in de shooting range. Ontzettend onwennig losten we onze eerste schoten op de roos. Na wat oefenen en twee blauwe plekken later (blijkbaar zit achter de kleinste revolvertjes serieus wat power) bleef er van de roos al niet veel meer over! Dan maar naar de iets zwaardere 9mm Glock, die niet veel over liet van de cliche terrorist aan het einde van de baan!! Toegegeven, na een tweetal uurtjes schieten voelden we ons al bijna weer op de kermis, en zeker en vast comfortabeler bij het herladen van onze wapens, maar we kunnen het ons nu nog veel minder voorstellen om met zo een dodelijk tuig over het straat rond te lopen!!
Congratulations Beatriz!!
Net voor onze avonturen in het "schietkraam voor volwassenen" hadden we nog een vrolijke gebeurtenis te vieren: Beatriz kreeg na een heel aantal jaren in de VS uiteindelijk haar Amerikaans citizenship! En dat wordt hier gevierd met een hele ceremonie in het gerechtsgebouw in Phoenix! Er worden speeches gehouden, het volkslied wordt uit volle borst gezongen, er wordt met Amerikaanse vlagjes gezwaaid en president Obama himself geeft een (weliswaar opgenomen) toespraak! Zeker en vast de moeite om eens mee te pikken, en vooral als we daar een van onze beste (en toen ook wel heel trotse) vrienden hier in Phoenix een plezier mee kunnen doen. Nog eens een dikke proficiat Beatriz!!
Op staycation!
En dan is het nu tijd om de titel van deze blog te verklaren... Nadat we nu officieel onze eerste kogels hebben afgevuurd, zijn we ook voor het eerst op "Staycation" gegaan. Via-via konden we een superdeal op de kop tikken voor een poepsjiek hotel in Phoenix: het Arizona Biltmore hotel. Gebouwd in de jaren 20 met de hulp van Frank Lloyd Wright, is het nog steeds een van de top hotels in Phoenix. Jawel, in Phoenix, op welgeteld 1.6 mijl van onze voordeur... Een staycation, noemen ze dat hier.. En eerlijk gezegd: het was de moeite!! Een erg interessante rondleiding door het hotel, met allerlei anekdotes uit de hele geschiedenis van het hotel, een gratis wijnproef-sessie, een heuse comedy show, en een zaaaaaaalige zondagochtend met onze luie kont in het zwembad!! Vakantiegevoel voor twee dagen, of het perfecte weekend! Vooral de comedy show was trouwens het vermelden waard... Net als op TV: romantische setting met tafeltjes per twee, kaarslicht, live muziek, cocktails en wijn, en op het podium "Monique", een stand-up comedian, die ook nog een goochelaar en een jongleur uit Vegas had meegebracht! Wel heeeeel erg pijnlijk, die maandagochtend terug op het werk...
Ohja, er wordt nog gewerkt!
Jazeker! We zouden het bijna vergeten te vermelden, maar onze drukke agenda in Augustus was zeker niet enkel gevuld met pleziertjes! Jeroen heeft het nu wel heel erg druk op het werk, en heeft er sinds onze terugkeer uit Belgie al weer drie weken business trips opzitten: eentje naar North Carolina, eentje naar New Mexico en eentje naar Nevada. Die laatste bracht hem tot bij de "Bonneville Salt Flats", een zoutvlakte waar alle snelheidsrecords worden verpulverd! De uitgestrekte, biljartvlakke zoutvlakten worden gebruikt om supersnelle wagens te testen. Speelgoed voor grote kinderen dus... En het toeval wou dat er net toen een event gepland was! Dat leverde enkele kiekjes van hoogst uitzonderlijke auto's op!
En dan weeral weg!!
OK, we geven het toe... Juli en Augustus is ook voor ons een beetje vakantie geweest, ook al was het dan vooral tijdens de weekends. Maar we werden dan ook met de deals rond onze oren geslagen! Deze keer waren het Steve en Dan die vroegen of we geinteresseerd waren in een gratis kamer in de Cosmopolitan (ja, alweer..!). Geef nu toe! Dat kunnen we toch niet afslaan? Jeroen had zijn valiezen nog niet uitgepakt of we zaten alweer in de auto op weg naar Las Vegas. Daar hebben we intussen een nieuw favoriet restaurant: "Jaleo". Het is intussen bewezen dat, als je je neus ophaalt voor mosselen en/of spruiten, je bij Jaleo zowel de mosselen als de spruiten met smaak zal naar binnen werken! En deze keer moesten we nu toch absoluut ook ontdekken wat er in die schoen wordt geserveerd! En jawel... het was allemaal even lekker! Genoeg om de volgende ochtend te gaan bekomen aan het zwembad, en daar tegelijkertijd van het mooie uitzicht te gaan genieten. Aan jullie om uit te maken of we het over de Eiffel toren hebben..
En dan naar Pine met Amy en Tamas!
Traditioneel vertrok Jeroen na Vegas op business trip, deze keer naar New Mexico, maar al even traditioneel wachtte bij terugkeer weer een erg aangenaam weekend! Amy is al een tijdje een vriendin van Liesbet en Tamas is intussen Jeroen's vaste tennispartner. Zij (en wij, joepie :) trokken het voorbije weekend naar Pine, AZ, waar de mama en de papa een bungalow (hmm.. noem het maar een villangalow) hebben. Zaterdag en zondag maakten we uitgebreid kennis met de Hongaarse eetcultuur.. en dat is vooral: veel! Of zoals we nu kunnen zeggen: eten als Hongaren!
Die calorie-aanval moest natuurlijk een beetje gecompenseerd worden met allerhande sporten: een hike in de bossen en vele spelletjes Macchiavelli! (denksport?) Ok, ok, we geven het toe.. het was alweer een lui weekend, maar als dat nog niet duidelijk is, moet het ook gezegd dat het tegenwoordig de afwisseling is van erg drukke weken!
En weer naar den Belgique!!!?
Jawel! Het ligt allicht ook aan onze lage blogfrequentie, maar welgeteld 2 blog-episodes zitten er tussen ons vorige en ons volgende bezoek aan Belgie (misschien 3.. wie weet wat er nog te gebeuren staat de komende weken..). Jeroen moet in September naar Tessenderlo voor een tweetal weken piloottesten voor een van de projecten. Liesbet heeft hard genoeg gezaagd om mee te mogen, dus binnenkort zijn we weer allebei even op het thuisfront!! We kijken er alvast naar uit!
Tot binnenkort!
Liesbet en Jeroen
Zoals jullie misschien intussen al weten, wordt eind november in de VS "Thanksgiving" gevierd. Die feestdag zou afstammen uit 1621, toen immigranten uit Plymouth (in Massachusetts) de goede oogst vierden. De traditie werd sindsdien jaar na jaar voortgezet. Initieel hadden de 102 kolonisten echter niet genoeg voedsel, maar ze werden geholpen door de lokale Wampanoag Indianen, die hun voorzagen van zaden en hen leerden vissen. Tot zover de geschiedenisles; voor ons is Thanksgiving vooral een lang weekend en dus een goede reden om een tripje te plannen! En dit jaar ging dat naar de Havasupai Indianen, die op de bodem van de Grand Canyon wonen in het dorpje Supai, AZ.
Beatriz en Erik hadden met de familie dit jaar een vervroegde Thanksgiving gevierd, dus zij konden mee op de 8 mijl lange wandeling tot op de bodem van de Grand Canyon. Diezelfde wandeling wordt dagelijks ook gedaan door een tiental muilezels, die voor de voedselbevoorrading zorgen voor het afgelegen Supai. Een saaie rit allicht, want de Indiaan die ons met de muilezels passeerde, had duidelijk wat plezier gezocht (en gevonden) in de drank!
Na 8 mijl kwamen we dan toch moe maar voldaan toe in Supai, waar Thanksgiving blijkbaar ook een feestdag is, want alle(twee) de winkels en het lokale cafe hadden net de deuren gesloten. Per toeval kwamen we echter terecht bij de "Indianen-bomma" van het dorp, en mochten we ons tegoed doen aan de overschot van het Thanksgiving dinner: kalkoen, ham, aardappelen, slaatjes, tortilla's, en zelfs kriekentaart en koekjes voor dessert! We waanden ons even de echte kolonisten in 1621!
