Bryce Canyon in wintersfeer

Zoals verwacht hebben de Jacuzzi en het glaasje wijn (zie vorige post) hun werk gedaan: kiplekker stonden we zaterdagochtend klaar om te vertrekken; na een uitgebreid ontbijt weliswaar en na een kennismaking met enkele vriendelijke Mormonen. Hun tip om het Book of Mormon uit het hotel mee te nemen hebben we wel gelaten voor wat hij was.

Jeroen was al enkele dagen aan het zagen om een ondergesneeuwde Bryce Canyon te zien. Al het gezaag was dan toch niet helemaal voor niets geweest, want toen we aan de rand van de Canyon stonden, begonnen er toch wel witte vlokjes uit de hemel te vallen zeker! Nuja, tot meer dan wat witte wandelpaden en een grijs wolkendeken dat zich somber over al onze foto’s spreidde, hebben die vlokjes in eerste instantie niet geleid. Liesbet op haar beurt, was al enkele dagen aan het zeuren voor originele foto’s. (ja, jullie kunnen je al voorstellen hoe leuk die dagen voordien geweest waren, met al ons gezaag :) Ook Liesbet haar gezeur was niet voor niks geweest, want na alle inspanningen van de voorbije dagen in Zion, was een regelmatige fotoshoot een welgekomen tussenpauze. Toch zijn we er nog in geslaagd om een tiental kilometer te wandelen vooraleer we moe maar voldaan terug bovenaan de rand van de Canyon stonden.

Toen we zaterdagavond op onze hotelkamer al half met onze gedachten aan de terugweg waren begonnen, bleek plots dat Jeroen toch echt wel hard had gezaagd de dagen voordien: de sneeuw viel ineens met bakken uit de lucht! Op een “wip en een flik” was heel de parking (onze auto inclusief) bedekt onder een sneeuwtapijt van enkele inches dik. Toch niet zo snel aan de terugweg beginnen, dachten we: de wekker om 6u30 en ‘s ochtends weer naar de Canyon!

Het resultaat van een nachtje sneeuwen was buitengewoon prachtig: de rode “hoodoo’s” (want zo worden de puntige rotsen in Bryce Canyon genoemd) waren bedekt onder een wit sneeuwtapijt. Een mens heeft verder niets meer nodig om in kerststemming te geraken! De foto’s spreken allicht voor zich.

Met een beetje spijt in het hart was het dan toch tijd om naar huis te vertrekken. Er wachtten immers nog een uurtje of 8 rijplezier. Onze gps nam dat laatste echter vrij letterlijk: een half uurtje nadat we uit Bryce Canyon waren vertrokken (we vonden het al verdacht dat hij niet dezelfde weg terug nam) stuurde hij ons plots door een verlaten modderwegje. Wat volgde was een pad van een 50-tal kilometer in het zand en de sneeuw, door beekjes, over steile bergwanden en nog steilere afdalingen! We hebben ons gps-madam zelfs nog vriendelijk moeten vragen om toch maar niet dat wandelpad door de beek te nemen! Die natuur in Southern Utah is wel de moeite, maar zo zonder gsm-bereik waren we toch heel erg blij dat onze 4x4 Jeep ons deze keer niet in de steek liet.

Uiteindelijk bereikten we toch zonder kleerscheuren de tussenstop in Page. En de koffiepauze in onze favoriete bar in Flagstaff deed zo mogelijk nog meer deugd. Uiteindelijk waren enkele avonturen dit weekend niet op voorhand gepland, maar ze hebben er wel een onvergetelijke vierdaagse van gemaakt! Jeroen weet deze week weer wat te vertellen in Tucson, en ook Liesbet kan weer een aangepaste woordenschat opstellen voor haar volgende les!

Tot binnenkort!
Liesbet en Jeroen

PS: Hebben jullie ook al opgemerkt dat binnen een drietal weken onze vlucht richting Belgie vertrekt? Jippie!

Een verslag van Zion, live vanuit Bryce Canyon!

Een korte maar zware werkweek
Jeroen rijdt - nog steeds - op en af naar Tucson om zijn nieuwe fabriekje te testen. Sinds begin november probeert hij in het labo een nieuw proces aan de praat te krijgen, samen met enkele collega's. Na 3 weken aanmodderen was er deze week eindelijk een echte doorbraak. Het geduld werd dus eindelijk beloond! Gelukkig maar, want de bouw van de pilootinstallatie is intussen al gestart. Nuja, er staan de komende weken nog verschillende bezoekjes aan Tucson op het programma, dus er wordt voorlopig nog niet op beide oren geslapen.
Liesbet wordt intussen een doorgewinterde (in Phoenix is dat relatief, maar ja) lerares Nederlands. Haar leerlinge krijgt volgende week zelfs een spoedcursus "Kerst en Nieuwjaar" voorgeschoteld, om haar bezoekje aan Nederland voor te bereiden!


... maar dan Thanksgiving en vakantie!!
Donderdag en vrijdag waren twee feestdagen voor Thanksgiving. Op woensdagavond vertrokken we vrolijk en vol goeie moed (alhoewel, de werkweek zat toch wat in onze kleren) naar Page aan Lake Powell. Na een stevige rit van 5 uur duurde het niet lang vooraleer we horizontaal en uitgeteld in onze kamer lagen. Hoewel... de heerlijke pizza in Flagstaff maakte het allemaal wat draaglijker. Weer een adresje gevonden voor onze bezoekers! De nachtrust die we zo hadden verdiend, werd echter grondig verstoord door onze bovenbuur. Die was blijkbaar niet zo moe als wij, en liep dan maar van de ene naar de andere hoek van zijn kamer! Het gevolg: onze check-in voor kamer 111 eindigde met een nachtelijke wandeling rond een uur of 3, en een check-out uit kamer 333. Hadden we dat eerder geweten, we hadden misschien toch onze slechte nachtrust kunnen gebruiken om enkele deals te gaan versieren op Black Friday. Hoewel.. misschien zagen we het toch niet zo zitten om voor die ene dag super-mega-deals urenlang in de rij te gaan staan voor de winkel om 5u 's ochtends opent. Wij zullen ons dan wel gaan amuseren in Zion!


Emerald Pools en Hidden Canyon
Niet helemaal uitgeslapen vertrokken we donderdag dan naar Zion National Park. Op de eerste dag stonden een wandeling naar de Emerald Pools en naar Hidden Canyon op het programma. De wandeling naar de Emerald Pools was een goeie opwarmer: een mooi paadje slingerde zich tussen de mooie landschappen in Zion, onder enkele watervalletjes naar een pittoresk meertje in de bergen. De hersfstkleuren maakte alles nog eens zo indrukwekkend. Ja, herfstkleuren, die komen we in Phoenix niet tegen, tenzij je het rood en geel van de woestijn meerekent.



Zoals je al kon raden, zit Hidden Canyon best wel goed verstopt. Eerst een stevige klim, en dan wat waaghalzerij langs steile bergwanden bracht ons aan de ingang van een diepe kloof. Wat je amper een pad kon noemen, zocht zich een 3m brede weg tussen ontzettend hoge rotsen. Indrukwekkend! Zoiets laat sporen na.. zeker als je in een poging voor een sjieke foto van een boomstam tuimelt. Gelukkig is Jeroen het turnen nog niet verleerd, en hadden we een EHBO kit bij om de schrammen te verzorgen.
Ohja! We zouden het bijna vergeten! Het was vandaag Thanksgiving! Dan toch maar Thanksgiving dinner in de Pioneer Lodge: Liesbet een prime rib en Jeroen een roasted turkey! Allebei met zoete wortelen met van dat gesuikerd eiwit erop dat wij normaal op onze taarten smeren. Njammie!! Jawel, de Thanksgiving sfeer zat er volledig in!



Angel Head
Het beste komt normaalgezien op het laatste. Dat was ook zo met onze tweedaagse in Zion. Om 7u30 de wekker, om na een lekker ontbijtje tegen 9u aan de voet van Angel Head te staan. De top van Angel Head steekt 1500 ft. boven de bodem van Zion Canyon uit. Het eerste deel van de tocht naar de top is een steile beklimming van ca. 2 mijl. Nadien volgt een een lange richel, ca. 500m boven de grond, die enkel weggelegd is voor waaghalzen en avonturiers zonder hoogtevrees. Wij vonden van onszelf dat we bij die tweede categorie hoorden, dus hebben het er dan toch maar op gewaag(hals)d. En eerlijk gezegd: het was wel spannend. Een beetje jammer dat je liever niet naar beneden kijkt terwijl je over de rotsen klautert, want het uitzicht moet allicht de moeite geweest zijn :-) Een enkele keer hebben we toch ons leven gewaagd om wat foto'tjes te trekken: twee ervan laten de richels zien waarover we moesten klimmen. Een andere neemt een kijkje naar beneden. Geef toe.. spannend toch!































Bryce Canyon National Park
Vandaag hebben we een eindje gereden van Zion naar Bryce Canyon. Rond 16u zijn we hier toegekomen, en zijn we al even een kijkje gaan nemen naar wat ons morgen te wachten staat. Het ziet er alleszins weer de moeite uit! Maar zoals steeds zijn we ons goed aan 't voorbereiden: een kwartiertje in de jacuzzi en nu met een glaasje wijn op de hotelkamer, en de stramme spieren zijn straks zo weer verdwenen! En dankzij de wifi, krijgen jullie er zelfs deze live update van de blog bij!

Het verslag en de foto'tjes van onze avonturen in Bryce Canyon morgen, die volgen natuurlijk zeer binnenkort! Wij kijken er hier alvast naar uit, en we hopen van jullie hetzelfde!

Schol!
Liesbet en Jeroen

Kerst in Phoenix!

Hellokes allemaal!

Het is weeral eens zondagavond, en de werkweek staat al te popelen om onze voordeur binnen te vallen. Maar wat blijkt nu: vanop ons balkon hebben we al even een blik op de werkweek kunnen werpen, en ze komt deze keer maar tot aan onze klink! Het is dus maar een kort weekske! En wij gelukkig natuurlijk!

Hoe komt dat? Donderdag vieren de Amerikanen allemaal hoe vriendelijk ze in 1492 door de Indianen zijn ontvangen. Blijkbaar wisten die arme Indianen helemaal niet wat er in de jaren nadien met hen zou gebeuren, toen ze Columbus en co allerhande lekkers voorschotelden om te bekomen van hun lange tocht. Het feestje dat toen werd gebouwd, moet toch wel de moeite geweest zijn, want tot vandaag wordt het herdacht op Thanksgiving. En Jeroen krijgt daar zelfs 2 dagen verlof voor! En wij zouden wij niet zijn, als we daar natuurlijk niet van zouden profiteren om een tripke te doen naar Bryce Canyon en Zion National Park. Mooie vooruitzichten dus!

Maar ook de voorbije tien dagen hebben we niet stilgezeten. Een overzicht van de hoogtepunten:

Kerstdeals!

Op zaterdag 14 november zouden Liesbet en Jeroen een eerste poging ondernemen om hun rijbewijs te gaan halen. Na een half jaar Arizona vonden ze dat dat toch wel eens tijd werd. Wisten zij veel dat de MVD (Motor Vehicle Division) van Arizona op zaterdag niet werkte in de winter. "Wat nu gedaan?" dachten onze twee Belgische vrienden. Dan maar prospectie houden voor de kerstshopping. Prospectie? Door al die deals die hier in het rond vliegen, werd de dag afgesloten met een nieuwe printer voor Jeroen (35% korting) en een kerstboom met versiering (50% korting) voor Liesbet. Met enig ongeduld werd de kerstboom onmiddellijk geinstalleerd. Onze boom met 300 ingebouwde lichtjes weigerde echter zijn top te laten branden. Dan maar gaan omwisselen, en onze tweede boom staat hier intussen te pronken dat het niet schoon meer is!

... en dan toch maar een rijbewijs ...

Maar na al dat kerstgeweld moest er dan toch nog steeds een rijbewijs gehaald worden. Zowel Liesbet en Jeroen hadden eigenlijk al enkele maanden geleden hun rijexamen moeten gaan doen. Door al die interessante bezigheden was daar tot nu natuurlijk geen tijd voor geweest. Op maandagmiddag dan maar vlug naar het examencentrum. Na 20 succesvolle theorievragen volgde een strenge praktische test: "keren in een straat" heet dat manoeuvre in Belgie. We kregen elk 3 pogingen om onze Jeep in een brede straat van kegels te draaien. OK, dat was een makkie. Maar dan de baan op: "no tricks, no jokes, just drive" zei de examinator streng. Maar nog voor onze automatic de kans had gekregen zich in derde versnelling te zetten, stonden we al terug op de parking. "You did a great job"! En hopla, Liesbet en Jeroen hadden een Arizona Driver License op zak!

En dan weer bezoek uit Belgie!!

Euhm... of toch een klein beetje. Zoals jullie weten, wonen Marian en Thomas samen met Emma en Marie in Portland, Oregon. Marian werkt bij Intel, en had donderdag een afspraak op de ASU (Arizona State University) in Phoenix. Woensdagavond landde het Intel-vliegtuigje in Phoenix, en was er nog wat tijd om een avondje bij te babbelen. Mercikes voor het bezoekje Marian! Zoals beloofd komen we binnenkort ook bij jullie eens langs!

Tonto National Bridge






















Na een zware werkweek (Jeroen rijdt nog steeds regelmatig op en af naar Tucson om laboproeven te gaan doen, en ook Liesbet is druk in de weer met haar taallessen) werd het geplande tripje naar Payson tot zondag uitgesteld om op zaterdag even te kunnen uitslapen. Zondagochtend ging dan toch de wekker en vertrokken Liesbet en Jeroen naar Payson. Daar is nog niet zo heel lang geleden geinvesteerd in een nieuw state park: Tonto National Bridge. Het kabbelende water heeft na een hele tijd werken een heel groot gat in een rots gemaakt, en daar kan je tegenwoordig door wandelen. Een mooie wandeling van een uurtje door de "brug" die nu overblijft, en nadien langs het riviertje. Een wandelpad is er niet, dus het was klauteren en klimmen geblazen! Een verkenningstoch in Payson en omstreken leverde voor de rest niet superveel op, maar we hadden toch weer eens een frisse neus gehaald! (Alhoewel, die 20 graden eind november, kan je amper fris noemen natuurlijk ;-)

Tot binnenkort!
Liesbet en Jeroen

Halloween

Zoals jullie in de vorige blog al konden lezen, stond er op 31 oktober een rasechte Halloween uitstap op het programma. Francine, de vaste collega van Jeroen op het werk, is een alom bekend en beruchte Halloweenfeestganger. En wij hadden het geluk om op haar Halloween-party uitgenodigd te zijn! Een verslag in Halloween stijl...

De straat lag er verlaten bij. De volle maan hulde Scottsdale in een lugubere schaduw, af en toe verstoord door de verblindende lichten van een eenzame 4x4. Behoedzaam draaide Roeland de donkere straat op. Hijzelf en zijn jonge partner Claudia, maar ook Jeroen en Liesbet, Roelands collega met zijn vrouw, wisten nog niet wat hen die avond te wachten stond. Hun aandachtige blikken dwaalden langs de statige huizen... Het leken dreigende facades in dat schemerlicht van uitgesneden pompoenen. Het opflakkerende kaarslicht wierp onheilspellende schaduwtaferelen op de anders zo vredige wijk.

De wagen stopte aan nummer 8058. Daar woonde Francine. Met enige twijfel stapte het viertal uit de auto. Terwijl hun ogen zich probeerden aan te passen aan het donker, werd het duidelijk waar ze waren aanbeland: twee reusachtige spinnen hadden zich meester gemaakt van de voortuin. Hun dodelijke aanval had enkel de afgekolven beenderen van de tuinman overgelaten. Zijn kale skelet was blijven liggen, tenmidden van de grafzerken van vorige bewoners. Toen Roeland voorzichtig de voortuin betrad, was hij zich niet bewust van het gevaar dat er nog verscholen zat. Hij had nog maar twee stappen gezet, of een krijsende bezemsteel begon in grillige bewegingen over de oprit te zweven! Onmiddellijk begon ook het afgehakte hoofd van een van de vorige bewoners te schreeuwen. Het schrille alarm van beide ging door merg en been. Het viertal sprintte tot aan de voordeur, waarbij ze nog net een van de reuzespinnen en het skelet van haar slachtoffer konden ontwijken.

De deurbel klonk als een verlossing voor onze vier vrienden. Toen de deur gestaag werd geopend, tot op een kleine kier, klonk een krijsend gelach vanuit de gang. Een grijze heks, gehuld in een lang purper gewaad kwam van achteraan de gang tevoorschijn. In de diepliggende ogen en het getekende gelaat konden Jeroen en Roeland vaag hun collega herkennen. "Happy Halloweeeeen" klonk het scherp.

Ook binnen in het huis leek niets meer op wat het eerder was. Spinnen, geraamtes, bloed en heksentaferelen beheersten de woonkamer. Het geheel gaf een uiterst doodse aanblik, tot Reina en Vincent, de kinderen van Francine, in hun Cleopatra- en Terminator kostuum door de woonkamer kwamen rennen! Ze werden beiden achervolgd door een kleine duivel, een prinsesje, een spiderman en nog een ander terminator-achtig wezen. "Trick or Treat"!! Klonk het in koor! Gelukkig waren Liesbet en Jeroen voorbereid op dit ernstige dreigement, en hadden ze in de namiddag alle hens aan denk gehaald om de nodige voorraad "candy" voor te bereiden. Liesbet had ook vanillewafels gemaakt, en Jeroen had pannenkoeken gebakken. Het eerste dreigement was dus snel afgeweerd!

Het was intussen dringend tijd voor de hele bende om ook hun dreigementen aan de rest van de buren over te maken. De kolonne van kinderen en ouders trok luidkeels door de straat, op zoek naar candy. Intussen bewaakten Liesbet en Jeroen de woning: met het nodige snoepgoed konden ze alle wezens afleiden en op betere gedachten brengen! Nadien werden zowel de geslaagde "trick or treat" tocht, als ook de stevige candy-verdediging gevierd met cocktails, wafels en pannenkoeken. Ook al vonden we het feestmaal van de lokale Mexicaanse buur toch maar niks (Belgische tortilla's: pannenkoeken met een pikante dipsaus van pepers en kaas).

"Is dit een tafel?"

Na zo'n Halloween ervaring werd er dan ook nog eens een stevige week bovenop gegooid: Liesbet begon deze week aan haar eerste taallessen. Na twee weken intensieve training bij Berlitz mocht ze voor het eerst haar leerlinge onder handen nemen. "Is dit een tafel?" "Ja, dit is een tafel" "Wat is dit?" "Dit is een tafel". Hoogstaande conversaties werden er in de eerste lessen nog niet gevoerd, maar blijkbaar had Liesbet dan toch het geluk om haar eerste Amerikaanse talenknobbel tegen te komen. De lessen vlotten heel aardig!

Jeroen reed intussen dagelijks op en af naar Tucson, een uurtje of twee ten zuiden van Phoenix, waar het labo van Tessenderlo Kerley is gevestigd. Er werd druk getest of de nieuwe pilootinstallatie kon werken, en hoe dat dan ook net allemaal moest gaan gebeuren. De testen verliepen niet zonder slag of stoot, maar tegen het einde van de week waren er toch enkele kleine succesjes geboekt. Nuja, er zullen nog wel wat ritjes volgen.

"Zij rijdt met de brommer... en ik rij..."

Nu Liesbet niet alleen naar de Spaanse les moet, maar ook les moet geven in Berlitz, terwijl Jeroen dagelijks naar Tucson moet rijden, dreigde er even een logistiek probleem te ontstaan. Met die ene auto werd het wel een hele heksentoer (we waren nog in Halloween sfeer) om onze twee kornuiten steeds overal op tijd ter plaatse te krijgen. Met de steun van enkele verjaardagsgiften van het thuisfront, werd het logistieke probleem echter snel opgelost: sinds dit weekend staan er twee splinternieuwe fietsen in de garage te blinken! Voorlopig werden ze enkel uitgetest op een toeristische fietstocht naar Scottsdale Old Town, maar ze zijn alvast goedgekeurd!

Maar ook te voet doen we mee...

Zelfs al staan er nu twee fietsen in de garage, toen de oproep kwam om te gaan wandelen voor het goede doel, konden we ons niet laten kennen natuurlijk. Tessenderlo Kerley steunde ook dit jaar de Amerikaanse "Kom op tegen Kanker" vereniging. Dit ging gepaard met een 5 km lange wandeltocht, waaraan bijna 10.000 mensen deelnamen! In die massa liepen ook Liesbet en Jeroen hun duit in het zakje. De wekker die daarvoor om 6u30 afliep op een zaterdagochtend, die moest er dan maar bijgenomen worden...

Ziezo, wij wensen jullie alsnog een Happy Halloween, en kijken samen met jullie uit naar Thanksgiving!

Griezelige Groetjes,

Liesbet en Jeroen