Werktripjes, vakantietripjes,...

Om op vakantie te kunnen, moet er eerst gewerkt worden... Na meer dan een jaar in Amerika, waar je gerust eerst op vakantie kan om er nadien voor te gaan werken, is dat eerste nog steeds ons motto.  De voorbije tien dagen was dat werken in Finley, Washington te doen.  TKI heeft daar een fabriek, en Jeroen had de opdracht gekregen om daar een nieuw "masjien" te gaan testen.  Zoals steeds werden er op voorhand niet al te veel problemen verwacht, en zoals steeds bleek dat ter plaatse toch een beetje anders te lopen.  Gevolg: het tripje werd ook over een tweede weekend getild en het was alle dagen werkendag geblazen: week, weekend, van 's ochtends (vroeg) tot 's avonds (laat).  Dat zorgde ervoor dat de terugvlucht recht in de drukke "Thanksgiving"-week terecht kwam.  Inderdaad, dat is die week met een superlang weekend waarin alle Amerikanen naar hun familie reizen.  Inderdaad, met het vliegtuig... Gooi daar nog een pak sneeuw en 2-digit vriestemperaturen bovenop, en de leute was compleet: terugvlucht gecancelled, de volgende vlucht vertraagd, nog net voorbij Salt Lake City voordat de luchthaven zou gesloten worden, maar na een hele dag reizen dan toch gelukkig nog op tijd bij Liesbet in Phoenix geraakt.

En ook Liesbet had intussen hard gewerkt.. 

Blijkbaar is het "joepie-ik-leer-Nederlands"-seizoen begonnen! Of had het vele werk nu vooral te maken met de nieuwe software die maar half klaar is geraakt maar dan toch maar werd gelanceerd? Tussendoor was Liesbet ook nog uitgenodigd op een vrij unieke gebeurtenis: Gert, een van de Belgische collega's van Jeroen, kreeg vorige week officieel de Amerikaanse nationaliteit.  Een hele gebeurtenis in het gerechtsgebouw van Phoenix, met een feestje achteraf!

Intussen denken jullie allicht: "En waar blijft die vakantie nu? Na al dat werken?" (of toch niet?) Wel, dat vroegen wij ons alleszins wel af.. Zoals al even aangehaald, was het vorig weekend Thanksgiving weekend! Het Thanksgiving weekend is een heel lang weekend dat loopt van donderdag tot zondag.  Met nog enkele dagjes verlof erbij, geeft dat dus al gauw een weekje.  Een weekje skien in Colorado stond heel hoog op ons verlanglijstje, maar de sneeuw is voorlopig enkel op Jeroen zijn kop gevallen, in plaats van op de skipistes, dus dat plan ging even niet door.  Na lang zoeken vonden we dan toch een volwaardig alternatief: Hawaii!!

Dat weekje vakantie is alweer een dag of twee voorbij trouwens, en onze snorkel-uitrusting is intussen alweer uitgepakt.. het verslag volgt natuurlijk wanneer de foto's ontwikkeld zijn ;-)

Tot binnenkort!
Liesbet en Jeroen

Belgie, Halloween, Kubb, Bezoek,... Hebben jullie even tijd?

Belgium here we are! (allez efkes toch)

De meesten onder jullie wisten het allicht en/of hebben het geweten: op 15 oktober moest Jeroen op business trip naar Duitsland en we hebben van een nood een deugd gemaakt door daar een bezoekje aan Belgie aan te koppelen.  ‘t Is te zeggen: vooral Liesbet heeft het een weekje erg naar haar zin gehad op het thuisfront, terwijl Jeroen in Weimar (Duitsland) zat te werken!

Een tweetal dagen, dat was zowat de tijd die we allebei in Belgie waren.. en hoewel we voorzien hadden om het rustigaan te doen, zaten die twee dagen toch wel niet vol met allerhande feestjes en bezoekjes zeker?

Een greep uit het aanbod: bezoekjes aan de mama’s en de papa’s, Samian is 30 geworden (feestjeeuu), Joris is 30 geworden (feestjeeuu), Karen is een jaartje minder jong geworden (feestjeeuu – met dress code “gold and black” – een geluk dat we nog net op tijd in Amerika een gouden outfit hadden kunnen bestellen, want in Belgie is dat blijkbaar moeilijk te vinden, aan het aantal gouden outfits op het feestje te zien), familiefeest in Opwijk (feestjeeuu), Julien organiseerde een Wii-namiddag (wiiiii) en Jeroen… was die ook geen 30 geworden? Over dat laatste is er nog steeds een beetje twijfel, aangezien we de overgang naar 16 oktober dit jaar ergens tussen de verschillende tijdzones hebben meegemaakt.  Die overgang is er dus niet echt geweest… maar voor de zekerheid hebben we het toch maar gevierd (feestjeeuu!).

En dan terug naar de VS… voor een feestjeeuu!!

Inderdaad, we hadden nog maar amper voet op Amerikaanse bodem gezet, of de volgende feestjes stonden er al aan te komen.  Jawel, dat feestje waarop heel Amerika zich verkleed.  En het moet gezegd worden, ze zijn er goed in.  Liesbet had er zo erg zin in dat ze per se samen met Jeroen een pompoen wou "carven".  Na twee uurtjes carven, blikten we dan ook tevreden terug op ons resultaat.. En dit moet ook gezegd worden: dankzij Jeroen zijn carve-kunsten en vooral Liesbet haar schitterend idee en onmisbare morele steun.  Op Halloween zelf had Francine, een collega van Jeroen, zichzelf magistraal overtroffen met een schitterende Halloween Party.  Alles erop en eraan! De traditioneel zeer geslaagde decoratie in de voortuin (zie ook onze blog vorig jaar) was een klein beetje verwacht, maar daar bovenop was er ook een “kids-party” in de namiddag, inclusief een goochelaar, die ook door de aanwezige volwassenen best gesmaakt werd.  In de andere “party room” was tegelijkertijd het feestje voor de “grown-ups” aan de gang.  Nuja, zo allemaal verkleed was “grown-ups” misschien toch niet de juiste term.  Maar soit, een geslaagde party dus! Jammer genoeg hebben enkelen (waaronder Francine) het einde niet gehaald.  De beer bong en de shots “Zambuka” waren misschien toch wat te veel van het goeie?

Voor ons was er echter geen keuze: Zambuka of geen zambuka, wij moesten doorgaan! Op naar het tweede feestje, bij Steve en zijn broer Dan.  Een iets jonger publiek, en wat jongere muziek en vooral ontzettend creatieve kostuums.  Er waren de traditionele monsters en princessen, maar de strijd voor de originaliteitsprijs ging wat ons betreft toch tussen het Facebook profiel (ja, bedenk maar eens hoe dat kostuum eruit zag) en de 3D puzzel.  Een geslaagde afsluiter van een geslaagde Halloween dus!

Kubb

Ohja, Halloween, dat is op 31 oktober, en dat is nu net de periode wanneer het eindelijk wat begint af te koelen in Phoenix.  Nuja, afkoelen... Vorig weekend mochten we van een aangename 25 graden genieten overdag, en dat was dan ook een ideaal weertje voor een buitenspelleke.  Dankzij Samian, Risje, Bert, Peter en Kirsten staat er intussen een Kubb spel in onze kast, en dat hebben we samen met onze vouwzeteltjes en het goeie weer buitengehaald! Een hele namiddag in ‘t zonneke op de “green belt”, samen met Ken en Gert die al even enthousiast waren over het Kubb spel!  Dus mannekes in Opwijk, we zijn aan ‘t trainen he! Gert en Ken hebben alvast ingeschreven voor een volgende training het komende weekend.

Verwacht onverwacht bezoek

Manmanman… nog maar drie weken terug, maar de verhalen blijven maar komen… Allez, voor zij die het nog volhouden en nog even tijd hebben, hier komt het volgende: De voorbije woensdag stonden er plots (verwacht maar ook wat onverwacht) 4 Belgische bezoekers voor de deur! Hoe komt dat? Wel, de zus van Claudia (remember Claudia en Roeland) was de voorbije maand in de VS op vakantie, met de bedoeling om dat te combineren met een bezoekje aan haar zus in Phoenix.  Helaas pindakaas, want Claudia en Roeland zijn door de gekende omstandigheden intussen alweer in Belgie!  Na die leuke tijd met Claudia en Roeland, vonden we het dan op zijn minst gepast om zus Sofie en haar vriendinnen Liesbet, Mari en Natalie met open armen in Phoenix te ontvangen.  Liesbet (onze Liesbet) was trouwens best wel gelukkig met haar nieuwe vriendinnen, want Jeroen was net voor enkele dagen op business trip naar Toronto (Canada).  En intussen vijf vrouwen op schok in Phoenix dus…  Dat hoeft geen verdere uitleg… Of misschien toch een klein beetje: shoppeeeeuuuh! Oops, sorry, dat laatste was misschien wat te cliché... Het stond weliswaar ergens op de agenda, maar het werd wel gecombineerd met een hike op Squaw Peak, een rondleiding door Old Town Scottsdale, een etentje bij Oregano’s, een spelletje Kubb op de Green Belt en allerhande andere leuke bezigheden.  En de vier vriendinnen leerden ons op hun beurt dat je in Phoenix ook drive-in movies kan gaan bekijken! En op vrijdagavond werd de driedaagse in Phoenix knallend afgesloten met een NBA Basketball game van de Phoenix Suns tegen de Memphis Grizzlies.

En Jeroen? Die had weer hard gewerkt en een interessante meeting gehad in Canada.  De terugreis was wel vrij vermoeiend, de wekker in Canada stond namelijk om 4u! (1u ‘s nachts Phoenix tijd)! Nuja, als je dan door 5 dames opgewacht wordt om naar de Phoenix Suns te gaan kijken, vergeet een mens al snel de vermoeidheid natuurlijk! En ook de Suns deden hun best om ons niet in slaap te laten vallen: na een ongemeen spannend 4th quarter en met een super-spectaculair punt, maakten de Suns de score gelijk in de laatste 0.4 seconden! Verlengingen dus! En na de verlengingen? Nog eens verlengingen! De supporters uit hun dak en plezier alom toen de Suns ook nog eens met de overwinning aan de haal gingen.  Een prachtig slot voor de vakantie van Sofie, Liesbet, Mari en Natalie, die nu allemaal hevige Phoenix Suns supporters geworden zijn! En ook wij hebben ons natuurlijk erg geamuseerd met hun gezelschap! Mercikes dames!

De komende weken beloven ietsje minder spannend te worden dan dat Suns game.  Alhoewel.. Jeroen vertrekt vrijdag alweer naar de fabriek, en wie weet wat Liesbet in petto heeft om intussen de tijd te doden.. We laten het jullie zeker weten!

Tot binnenkort!

Liesbet en Jeroen

Mountainbike in Sedona

Hoihoi,

Het is aftellen geblazen! We zijn nu dinsdag, en vrijdagochtend vertrekken we voor een business trip naar Europa! 't Is te zeggen: Jeroen vertrekt voor een business trip naar Duitsland, en Liesbet zal van de gelegenheid gebruik maken om met een extra ticketje de familie te gaan bezoeken.  Gelukkig zal ook Jeroen twee daagjes in ons Belgenlandje zijn... intussen twee heel drukke daagjes, trouwens...

Bye bye Roeland!
Na een jaartje in Phoenix, en nadat Claudia al even heen en weer pendelde tussen Tessenderlo en Phoenix, zijn ze allebei terug naar huis.  Op 1 oktober begon Roeland aan zijn nieuwe job in Tessenderlo, terwijl Claudia al een tijdje druk haar zaak aan het opstarten is.  En dat allemaal in afwachting van een flinke baby! Dat konden we in Phoenix niet onopgemerkt laten voorbijgaan, dachten we...

Nadat Roeland op zijn laatste werkdag van iedereen had afscheid genomen, hadden we toch nog een kleine verrassing in petto: alle collega's kwamen 's avonds nog even langs om "echt" afscheid te nemen! Bij een Belgische pint bier (hoe kan het ook anders) en wat appetizers werd voor de gelegenheid een tweede "Belgian Night" georganiseerd ten huize van Liesbet en Jeroen. 

Roeland en Claudia, nog eens keihard bedankt voor het onvergetelijke jaar hier in Phoenix! We vonden het super om jullie hier ook in Phoenix te hebben, en wensen jullie verder nog heel veel succes! We zullen natuurlijk ook erg ons best doen om de Belgische eer hier hoog te houden!

Een actief weekendje in Sedona!
Het wordt intussen eindelijk frisser in Phoenix.. Hoewel.. Overdag halen we nu ongeveer 30 graden, maar dat is toch al een hele opluchting.. Fris genoeg om al eens buiten te komen en wat actiever te worden.  De zomerslaap zit erop, zeg maar.

Dus: vlug (hoewel.. zie verder..) een nachtje geboekt in Sedona, en weg waren we! Na ontelbare hikes en wandelingen, zaten we zaterdagnamiddag voor de eerste keer met de mountainbike tussen de rode rotsen! Het is wel iets anders dan de Vlaamse of Belgische Ardennen: overal stenen en rotsen, en de cactussen niet te vergeten! Het is allicht niet toevallig dat onze banden uitgerust waren met een stof die de gaatjes vanzelf plakt terwijl je aan het fietsen bent :-)

Na een stevige fietstocht, volgde een deugddoend broebelbadje in ons hotel.  Die hotelkamer had trouwens best wel wat moeite (en telefoontjes naar verschillende hotelletjes) gekost. En ook alle andere kamers bleken intussen allemaal volgeboekt! Toen de receptioniste de verbazing op onze gezichten aflas, volgde de simpele verklaring: "Het is Columbus day dit weekend, en het is ook 10.10.10, dus veel koppels komen trouwen". We hadden dus weer het perfecte drukke weekend uitgekozen!

Dan maar de reisroute die de meeste Amerikanen links laten liggen: die van interessante bezienswaardigheden en steile beklimmingen! Eerste stop: Tutzigoot National Monument.  De ruines van een oude Indiaanse nederzetting.  Ooit woonden hier een 100-tal Indianen in kleine huisjes op een bergtop.  Perfecte locatie trouwens, zo bij de rivier met een mooi overzicht op de omgeving.  Waarom ze hier ooit vertrokken zijn, daar heeft men nog steeds het raden naar..

Liesbet had ook zorgvuldig twee wandelingen uitgekozen, en haar neus voor onberijdbare wegen (zie ook onze vorige blogs) bracht ons al snel op een dirt road, die nog amper een road te noemen was.  Langs diepe putten, ontelbare stenen en ware rotsformaties, werd onze Jeep weeral flink uitgetest.  Terwijl Liesbet haar kostelijk amuseerde met de onverwachte 4x4 tocht, was Jeroen al snel iets minder enthousiast, bij de gedachte aan een lekke band temidden de bossen.

Eind goed al goed.. De wandeling naar de Devil's Bridge was uiteindelijk best wel de moeite (Arches National Park in het klein) en ook de terugrit werd stevig hobbelend maar zonder lekke band afgelegd. De echte steile beklimming hadden we nog te goed, met Doe Mountain als volgende punt op de agenda.

We hebben horen zeggen dat "sportelen" stilaan populairder is dan "sporten", dus wie zijn wij om dat gerucht te ontkrachten: na al die sportieve activiteit en een vlotte terugrit naar Phoenix, is er niks beters dan het weekend af te sluiten in Postino's! Dat is een wijnbar in Phoenix die intussen erg hoog op ons favorietenlijstje staat!

En dan nu echt aftellen...
Na ons flu shot (griepvaccinatie) zijn we er nu helemaal klaar voor.  Vanavond nog een bezoekje aan Erika en Maia, morgen de valiezen pakken en donderdag nog een tripje naar Tucson voor Jeroen.  Voor we het goed en wel weten, zullen we in Belgie zijn!
En om die enkele dode momenten door te brengen, zijn we na een valse start toch eindelijk verslaafd geraakt aan "The Office" (ok, de Amerikaanse versie, maar toch..).  Jeroen amuseert zich vooral met de office humor, en Liesbet vindt het ontzettend spannend: wanneer gaan Jim en Pam nu eindelijk een koppel worden!? Het standaardzinnetje tegenwoordig in de zetel: "Allez, nog 1 aflevering?"

Tot binnenkort!
Liesbet en Jeroen

Van hie na da (deel 2)

De Grand Canyon was maar het begin...

Zoals jullie intussen al weten, begon onze septembermaand met een tripje naar de Grand Canyon met "vak en co".  Dat was echter klein bier met wat er nog zou volgen:

10-12 september: het weekend van de TKI-collega's

Misschien kennen jullie Alex nog, de collega van Jeroen die pas een dochter heeft gekregen samen met zijn vrouw Erika (herinner je je nog de versierde, en vooral roze, bureau van Alex?).  Welnu, Liesbet en Erika waren vrijdag op stap geweest, wat ei-zo-na voor een dubbele boeking had gezorgd: hun namiddagje shoppen liep al snel uit tot in de late namiddag (lees: vroege avond) en voor we het beseften zaten we met z'n allen bij Alex en Erika te aperitieven.  Jeroen had intussen echter al afgesproken met Francine (een andere collega), dus onze vrijdagavond werd uiteindelijk nog afgesloten met wat pintjes in de tuin van Francine en John.  Als dat geen goede start van het weekend was.

In dat weekend was ook nog een dagje met Beatriz en Erik gepland in "Wet 'n' Wild" een waterpark in Phoenix.  Best wel welkom, want de temperaturen zijn nog steeds niet onder de 100F of 38C gezakt...

12-16 september: Jeroen naar Fresno

Jeroen zijn zwembroek was nog niet droog, of de volgende valies was al gepakt: voor een groot project dat momenteel bij Kerley in de startblokken staat, ging Jeroen wat informatie verzamelen in een van de bestaande fabrieken.  Na een race naar de luchthaven (nadat US Airways 2u vertraging had aangekondigd per sms, stuurden ze een half uurtje voor vertrek een nieuw berichtje om te zeggen dat de vlucht toch op tijd zou vertrekken, jawel).  Uiteindelijk geraakten toch nog 3 van de 4 Kerley ingenieurs op tijd aan het vliegtuig voor een driedaagse trip naar Fresno, California.

16-19 september: San Francisco met Vak en co

Op donderdag kwam Jeroen tegen 11u weer aan in Phoenix.  Nog net op tijd om de valiezen te herpakken, een hapje te eten en tegen 16u alweer in de luchthaven te staan voor de vlucht naar San Francisco.  Daar zouden Liesbet en Jeroen nog een weekendje optrekken met vak en co, die intussen alle natuurparken van de Southwest hadden bezocht.

Op vrijdag stond er eerst nog een bezoekje aan Kristiaan op het programma.  Kristiaan is een ex-studiegenoot van Jeroen en doctoreert momenteel in Stanford.  Een beetje onverwacht bleek Kristiaan de hele dag vrij te kunnen maken om ons rond te leiden over de campus in Stanford, en langs de kust in San Francisco.  Een schitterende en leerrijke dag dus, die werd afgesloten in een micro-brewery met een sampler van lokale biertjes...

Intussen waren ook vak en co al aangekomen op het hotel in San Francisco.  Toen we met wat vertraging aanklopten aan hun kamerdeur, waren er niet veel woorden nodig om te merken dat ze al een leuke tijd hadden gehad: de frigo zal al gevuld met pintjes, de glaasjes wijn stonden klaar (tot aan het randje :) en zelfs voor aperitiefhapjes was gezorgd; allemaal uit de voorraad in de minivan! De rest van de avond werd aangevuld met alle reisverhalen en met een lekker diner bij "Plouf", het lokale Franse restaurant...

De volgende ochtend was het (naar onze normen) vroeg dag voor een bezoek aan wat voor Guantanamo allicht de meest beruchte gevangenis ter wereld was: Alcatraz.  Met behulp van een audio-tour werden we op een reis door de tijd getrakteerd, met alle verhalen van het leven op Alcatraz, inclusief alle ontsnappingspogingen!

In de namiddag moest er gecompenseerd worden voor het Amerikaanse dieet van de voorbije twee weken: een tourke op de fiets, tot aan de golden gate bridge.  Een hele inspanning, waarvan onze bezoekers natuurlijk snel dorst kregen, wat al dat gesport dan weer met enkele glazen compenseerde, maar soit, 't is vakantie voor iets... Na de ferry en de fiets, werd de verkenning van San Francisco voortgezet met de bus en te voet: door Chinatown, Financial District en langs het Civic Center en de Yerba Buena gardens...

21-23 september: Jeroen naar Illinois en Iowa

Na ons weekendje in San Francisco, waren we allebei een volledige dag in Phoenix! Pfiew, dat was precies al even geleden? Maar mooie liedjes... dus op dinsdag vertrok Jeroen richting Decatur, Illinois voor een bezoek aan een leverancier.  Op het programma stond ook nog een tweede bezoek, dus op drie dagen werd er vooral heel veel gevlogen en gereden: van Moline, IL naar Decator, IL naar Waterloo, IA en weer naar Moline, IL.  Een constante door al het gereis: mais! De zogenaamde "maisgordel" strekt zich uit over Illinois en Iowa, waardoor dat natuurlijk een nogal interessante regio is voor Tessenderlo Kerley als meststoffen producent.

Eindelijk weer thuis...

Dit weekend wordt er eentje om te bekomen van al dat gereis in september.  En ook de volgende drie weken beloven nog vrij rustig te worden.  Stilte voor de storm, en dat wordt dan onze volgende trip naar Belgie (vooral voor Liesbet) en Duitsland (voor Jeroen).  Aankomst in Brussel op 16 oktober!

Tot binnenkort!

Liesbet en Jeroen

Van hie na da

Het is nogal een gedoe hier de laatste weken... Nuja, gedoe... We mogen zoals steeds niet klagen, want er is alweer heel wat leuk gedoe bij.

Sedona met "vak en co"

We waren nog geen week terug in Phoenix, of we stonden onze eerste bezoekers al op te wachten op de luchthaven.  Vake (Jeroen's daddy) met zijn companie (Imelda, Ghislain en Micheline) waren helemaal klaar voor een tocht van drie weken door de Zuidwestelijke staten van de USA.  Die tocht begon in Phoenix, met een ochtendwandeling in het Squaw Peak park.  Een ochtendwandeling, want de temperatuur haalt in september nog steeds vlotjes 40 graden overdag!
Door de drukke planning was er nogal weinig tijd om de stad te verkennen, dus na een stevig ontbijt vertrokken we met onze vier bezoekers naar Sedona.  Na een pic-nic tussen de rode rotsen stond ook daar nog een wandeling op het programma.  Een opwarmertje, letterlijk en figuurlijk, want er moest nog wat geacclimatiseerd worden aan de zomerse temperaturen van Arizona.

Overnachten zouden we doen in Flagstaff, waar ook een diner bij een lokale micro-brewery op het programma stond.  Vooral Ghislain was behoorlijk opgewekt bij het horen van de eindbestemming van de dag.  Het enthousiasme werd jammer genoeg snel getemperd na het proeven van enkele lokale bierkes.  Tja, niks boven een Belgisch pintje he! Gelukkig was er nog de "seniorenhumor" (dit hebben we zelf niet uitgevonden) die een stuk beter werd gesmaakt dan de biertjes!

Grand Canyon... de klassieker

Je kan Arizona niet bezoeken zonder langs de Grand Canyon te passeren.  Voor Jeroen en Liesbet intussen een klassieke trip, maar voor de bezoekers een indrukwekkende ontmoeting met de bekendste put-in-de-grond ter wereld.  Meteen werd ook duidelijk dat Sedona maar een opwarmertje was.  De South Kaibab Trail duikt steil de canyon in richting prachtige vergezichten over de canyon.  Natuurlijk, wat steil de canyon induikt, moet ook steil weer opgeklommen worden! Van "loemmer" naar "loemmer" werd de Canyon al bij al nog vrij vlotjes overwonnen!

Een avontuur op weg naar huis
Na een voorlopig afscheid volgde voor Liesbet en Jeroen de rit naar huis.  Wat een niet noemenswaardige rit moest worden, draaide echter uit op een straf avontuur: een ongeval versperde de toegangsweg naar Phoenix, wat op de laatste dag van "Labor-weekend" snel aanleiding gaf tot uren file.  Jeroen en Liesbet hadden daarop het lumineuze idee om een binnenweg te nemen, die na het invallen van de duisternis echter snel over pikdonkere onverharde zandweggetjes bleek te gaan.  Nadat we in het licht van onze koplampen twee tarantula's de weg hadden zien oversteken, en twee andere verloren toeristen foto's hadden zien nemen van een dikke ratelslang, waren we maar al te blij dat we na een twintigtal kilometer 4x4 weggetjes opnieuw in de file stonden...  En enkele uren later dan toch heelhuids thuisgeraakten.

En dan nog Fresno, San Francisco en Illinois en Iowa
En dit was nog maar de start van september... Op het programma stonden en staan nog een fabrieksbezoek aan Fresno, CA voor Jeroen, een volgend vakantieweekend in San Francisco met vak en co, en nadien nog een business trip voor Jeroen richting Illinois en Iowa.  En dat allemaal nog in september... Veel te veel dus voor een enkele blog-episode: de rest volgt binnenkort!

Ohja, er is ook nog nieuws...
Wat we toch zeker in deze blog willen vermelden, is dat er onverwacht groot nieuws is: neen, we zijn niet zwanger, in tegenstelling tot wat sommigen blijkbaar hadden geinterpreteerd (nietwaar Evelien?)... Het grote nieuws is dat er nog een extra bezoekje aan Belgie op het programma staat! Toch voor Liesbet althans, want Jeroen moet voor een weekje in Duitsland zijn... de ideale gelegenheid dus voor een extra blitzbezoek!

Tot gauw!
Liesbet en Jeroen

We zijn terug!

Haai!

We zijn terug in Phoenix! Na een stevige reis in twee delen en enkele dagen in Phoenix, zijn we alweer bijna helemaal bekomen van onze jetlag.   En nadat we dinsdag de immigratie waren gepasseerd, werden we op zeer gepaste wijze in de luchthaven van Chicago ontvangen: toen we onze ice-tea, en een eerste gratis refill, en een tweede gratis refill hadden opgedronken, vonden we het toch welletjes geweest.  Toen we vriendelijk bedankten voor de derde refill, volgde al even vriendelijk: "Do you know how much you paid for this? You really need another refill!" Welcome back in the US!

Chicago
Een tiental dagen eerder, op vrijdag 27 augustus, was onze trip op dezelfde locatie gestart: Chicago, IL.  Op weg naar Belgie namen we van onze tussenlanding gebruik om een aantal dagen te blijven hangen in Chicago.  Ondanks alle straffe verhalen (Chicago heeft een van de hoogste criminaliteitscijfers van de VS) voelden we ons onmiddellijk op ons gemak! Een prachtige stad, met overal indrukwekkende wolkenkrabbers!


Die wolkenkrabbers heeft Chicago "te danken" aan the Great Fire.  In 1871 verwoestte een gigantische brand ongeveer heel de binnenstad van Chicago.  Op de "American Way" werd de stad echter in een mum van tijd heropgebouwd.  Vanuit de hele wereld kwamen architecten op het reuzeproject af, met heel indrukwekkende gebouwen tot gevolg.  Reden genoeg dus om eens een begeleide wandeling door de binnenstad te maken met de "Architecture Tours".  Wat we daarvan onthouden hebben, is dat de Great Fire niet door een koe werd aangestoken! We zijn jammer genoeg niet te weten gekomen of de koe dan ook onterecht tot de hamburgerdood veroordeeld werd, maar we gaan ervan uit van wel...

In een van de wolkenkrabbers, de Sears (of Willis) Tower, heeft men er trouwens niet beter op gevonden om enkele glazen kisten naar buiten te schuiven, en dat natuurlijk op het 103e verdiep! En ook al lopen er dagelijks duizenden mensen over die glazen vloer, het is toch even schrikken als je 103 verdiepingen naar beneden kan kijken, hoor!

Een andere publiekstrekker is "Millennium Park".  Zoals de naam het zelf zegt, werd het park aangelegd ter gelegenheid van het nieuwe Millennium.  Nuja, officieel dan toch, want het heeft tot 2004 geduurd vooraleer de Chicagoans van hun park konden genieten.  Het resultaat mag er echter best wel wezen: de alom bekende "Bean" (die eigenlijk een vallende kwikdruppel moet voorstellen), de Music Hall en twee heel leuke fonteinen van spuwende inwoners zijn maar kleine onderdeeltjes van een indrukwekkend park!

Zij die de kaart van de VS een beetje kennen, moeten we allicht ook niet meer vertellen dat Chicago aan Lake Michigan ligt.  En ook dat hebben die Amerikanen heel goed gedaan: het prachtige "waterfront" is de perfecte locatie voor een wandelingetje langs het water.  Een wandelingetje? Daar hadden we intussen eigenlijk wel genoeg van.  Op onze drie dagen Chicago hebben we onze schoenzolen bijna versleten! Maar natuurlijk bestaat er voor alles een oplossing: de Segway!

Op maandagochtend stond de "Early Bird Segway tour" op het programma.  Om 7u stonden we (met valhelm!) paraat aan onze Segway.  Een tweewieler die je kan laten rijden door simpelweg naar voor of naar achteren te leunen.  Een welkome afwisseling na al dat gewandel! Onze gids had trouwens nog een verrassende tour in petto, met allerhande plekjes die we de voorbije drie dagen nog niet hadden ontdekt!  Een perfecte afsluiter van onze Chicago trip!

Ohja, natuurlijk hebben we ook de lokale keuken verkend: de Chicago style pizza en de Chicago style hotdog.  Aan jullie de keuze om te beslissen wat jullie zouden verkiezen:

En dan naar den Belgique!!
Zoals jullie weten waren we natuurlijk ook al een tijdje aan het uitkijken naar het tweede deel van onze reis: een tripje naar Belgie! Op dinsdagochtend zette onze piloot ons veilig aan de grond, en konden we aan onze Ronde van Vlaanderen beginnen.

In Baardegem werden we al direct opgewacht door de lokale carnavalstoet! Echte Vlaamse folklore bij onze aankomst, wie had dat kunnen denken! Dezelfde dag stond ook nog een bezoekje aan Kirsten, Samian en Bert op het programma.  Nadien volgden nog bezoekjes aan de oogarts in Aalst, gevolgd door een lunch met Tim, de koffie bij Marjan, Wouter, Jakob en Simon, kaas- en wijnavond bij de families Suls en Van Cauwenbergh, een bezoekje aan de tandarts en twee bezoekjes aan de vroegere collega's in Tessenderlo en Vilvoorde, een bezoekje aan de werf in het huisje van Frederik, een aperitiefje bij Evelien op het nieuwe appartement, een avondje met Katia, Stijn, Yana, Inge en Julien, een gesprek met HR in Brussel, een dagje met Piet, Nele en Floortje, een verrassingsfeestje voor Nele haar 30ste verjaardag, wat uiteindelijk ook een feestje voor Jeroen bleek te zijn, een ontbijtbezoekje bij Liesbet, David, Marie en Louise, een trouwfeest van tante Kathy en Jurgen, een tuinfeest bij Klaar en Frederik, de rest van het trouwfeest, een dagje werken in de VIP van Popwijk, een koffiekoekske bij Leentje, Ifor, Hanne en Kobe, een werfbezoek bij Bruno en Nathalie, nog een laatste bezoekje in Baardegem en nog een uurtje in de zetel in Opwijk.

We hoeven jullie allicht niet meer te vertellen dat we enkele dagen hebben moeten bekomen in Phoenix, maar dat neemt natuurlijk niet weg dat we alweer ontzettend hard hebben genoten van onze vakantie in Belgie!!! Allemaal heel erg bedankt voor de schitterende ontvangst!!!

En nu? Nog vlug een douchke, want binnen een half uurke komt de "vak" (papa van Jeroen) al toe, om straks drie weken in de Southwest te gaan rondtouren! En natuurlijk gaan wij enkele dagen vakantie meepikken, of wat hadden jullie gedacht?

Tot binnenkort!
Liesbet en Jeroen

Sleepless in Seattle

Voor diegenen die erop zaten te wachten, komt deze post allicht met wat vertraging... Dat is dan ook niet abnormaal als je weet dat we het momenteel beiden relatief druk hebben: Liesbet werkt hard door voor Tell me More, en ook Berlitz heeft opnieuw gevraagd om wat Nederlandse les bij te geven binnenkort.  En dat allemaal terwijl Jeroen alweer op trip is, deze keer naar Carlsbad, New Mexico, voor een nieuw project, waarover we nog niet te veel kunnen vertellen... Ohja, en nadat we zondag ook nog Erik en Beatriz hielpen verhuizen naar hun nieuwe appartementje! Geef toe, best wel druk, niet?

Welcome baby Laura!
Dat neemt allemaal niet weg dat er intussen ruim een weekje geleden nog wat tijd was voor een (heel) lang weekend naar Portland en Seattle.  Portland, OR omdat Marian en Thomas daar enkele maanden geleden voor de derde keer papa en mama geworden zijn! Thomas en Marian met drie dochters: dat wordt daar een vol huis, dus reden genoeg om het daar tussen alle andere bezoekers nog een beetje drukker te maken! Gelukkig vonden Marian en Thomas dat allemaal niet erg... Meer nog: we werden met open armen en een geweldige barbecue ontvangen (Thomas bewees dat hij al goed ingeburgerd was als barbecue-ende Amerikaan).  Nuja, de enige echte Amerikaan des huizes was natuurlijk Laura, de kersverse dochter!

Bijna anderhalve dag lang showden Marian, Thomas, Marie, Emma en Laura ons Portland en omstreken.  Na een bezoekje aan de kust, met picknick, werden we ook nog deskundig rondgeleid in de binnenstad van Portland: wandelingetje langs het water, terrasje op de markt,... wat een vakantiegevoel! Ook Emma en Marie waren helemaal in hun nopjes, vooral wanneer ze in de fontein werden gedropt! Toen Emma prompt het absorberend vermogen van haar pamper begon te testen, meenden we toch al enkele ingenieurstrekjes te ontwaren, maar we kunnen natuurlijk verkeerd zijn...

Na een onvergetelijke avond, met nog een ijsje er bovenop, moesten we zondagmorgen dan toch jammer genoeg vertrekken.  Laura, Emma, Marie, Marian en Thomas, bij deze nog eens ongelofelijk hard bedankt voor de schitterende tweedaagse in Portland!! Altijd welkom in Phoenix!

Seattle

Een beetje met spijt in het hart, maar ook wel een beetje nieuwsgierig naar wat komen zou, vertrokken we zondagochtend naar de volgende bestemming: Seattle.  Liesbet had uitgedokterd wat we best als eerste zouden doen, zo midden in de zomer met het zonnetje aan de blauwe hemel: onder de grond kruipen! Aangezien Liesbet alweer reisgids van dienst was, had Jeroen daar niets op tegen te pruttelen, dus: een gammele deur binnen, trap naar beneden, en de kelderverdieping in.  Tot onze grote verbazing bleek dat wel heel erg de moeite te zijn: Seattle is eigenlijk op het eerste verdiep gebouwd! Aangezien het "allereerste" Seatlle constant overstroomde met water en modder, vonden ze er niets beter op dan alles een verdieping hoger te bouwen: straten, gebouwen, voetpaden, alles! Het gevolg is, dat zelfs nu nog alle voetpaden in Seattle "onderkelderd zijn" door de oude voetpaden.  De moeite dus om daar eens in rond te dolen!

Na een zeer interessante start, besloten we dan toch maar van het zonnetje te gaan genieten, en ook een kijkje te nemen bovengronds.  Alle highlights passeerden in sneltempo de revue: de bibliotheek, de monorail, de Space Needle,... het ging allemaal zo snel, dat we tegen 's avonds besloten om vervroegd onze tocht verder te zetten.  We bolden ons huurautootje op de boot, en hopla, met zonsondergang op het water en op weg naar Bainbridge Island!

De volgende ochtend vroeg uit de veren, want er wachtte ons een hele dag Olympic National Park.  Jammer genoeg begon de dag met twee files! Dat hadden we in Phoenix zelfs nog niet gezien! De eerste file omdat de brug open stond (ok, tot daaraan toe) maar de tweede file omwille van een verkeersbord dat een wegversmalling aangaf ... en dus iedereen links liet invoegen ... voor een wegversmalling die uiteindelijk geen wegversmalling bleek te zijn! ... dus iedereen weer "uitvoegen".  Rare jongens hier, in Washington state! Nuja, met wat vertraging belandden we dan toch aan Hurricane Ridge, stop 1 in het park.  Een fikse wandeling bracht ons in geen tijd in wat leek op Oostenrijk of Zwitserland, maar dan in de zomer.  Hoge bergen, links en rechts nog wat sneeuw, maar vooral overal groene bergen! Lang konden we echter niet genieten van de sparren, bloemetjes en hertjes, want er wachtte ons nog een stevige rit!

Die rit ging naar het enige echte regenwoud in de Verenigde Staten.  Het "Hoh Rain Forest".  Die naam bleek alvast niet verkeerd gekozen.  Bij aankomst was onze eerste reactie: "Hoh, wat is dat hier?" We waren immers in het midden van een heus regenwoud beland, met bomen bedekt met dikke pakken mos! De zon die nog enkele stralen tussen de dicht begroeide bomen wierp, maakte er een prachtig schouwspel van!

Die zon zou trouwens bijna ondergaan, dus dat gaf ons nog net de tijd om naar Curry's Beach (ofzo) te rijden, onderweg nog een lifter op te pikken, weer af te droppen (een beleefd verzoek om hem helemaal terug mee naar Seattle te nemen af te wijzen), en nog net voor zonsondergang aan het strand toe te komen.  Net zoals Cannon Beach, waar we met Marian en Thomas waren, was ook dit stukje strand ongerept! De vele boomstammen die door de zee op de kust waren geworpen, maakte het allemaal wel heel speciaal!

Na een lange dag in het park, vonden we na wat pingelen uiteindelijk ook nog een betaalbare kamer met zicht op de zee, waar we vooral de volgende ochtend nog wat van konden genieten: nog een strandwandeling in 't zonneke, en dan toch maar stilaan weer richting Seattle-Tacoma Airport, en weer op weg naar Phoenix...

Na 4 dagen, waar we eigenlijk een week voor nodig hadden, was "moe maar voldoen" allicht de best geplaatste uitdrukking.  Nog twee weken resten ons om na te genieten en te bekomen van onze reis, voor we straks weer de vlieger nemen, maar dan naar ons Belgenlandje!!

Tot binnenkort!
Liesbet en Jeroen

Welcome Baby Maia!

Van Belgische Nationale Feestdag tot Maia Dimitriadis!
Terwijl Roeland en Jeroen nog druk aan het overleggen wat ze nu zouden doen voor de nationale feestdag: chocolade meebrengen naar 't werk, een Belgische bierenavond organizeren, hespenrollekes in kaassaus maken,... kreeg Alex, de engineering supervisor op TKI, het afgesproken sms-signaal van zijn zwangere vrouw Erika: 911! Een twaalftal uur later, nog net op de valreep op onze Belgische nationale feestdag, werd Maia Dimitriadis geboren.  Flinke dochter van Alex en Erika.

Van Belgische bierenavond tot versierparty!
Een drastische wijziging van de plannen dus: geen Belgische bierenavond of hespenrolletjes meer, maar een shopping lunch bij Target (de lokale Blokker): alle knalroze attributen in de koopjessectie verdwenen prompt in de Tessenderlo Kerley winkelkar! Roze tafelpapier, roze T-shirt, roze sokken, roze balonnen, roze bekertjes, roze lepeltjes, roze baby-dekentje, roze crepe-papier, roze servietten,... allemaal voor 1 of 2 dollar 't stuk! Ahja, wat zeker niet mag ontbreken: een grooote doos pampers en vochtige doekjes!!

Enkele uren en veel plezier later...

En omdat het toch nog altijd de nationale feestdag was, kon echte Belgische chocolade natuurlijk niet ontbreken:

Intussen op het thuisfront...
... Spaans, Nederlands, Frans, Engels... het lijkt bijna een taalschool op 22nd Street! Dat is het eigenlijk ook wel een beetje natuurlijk.  Elke ochtend om 5u45 gaat de wekker (tot spijt van Liesbet, en met een slaperige glimlach van Jeroen, die zich dan nog even kan omdraaien).  Na verschillende weken opleiding en een rondje "oefenen" met beginners Engels, krijgt Liesbet stilaan haar eerste Nederlandse studenten.

Na de Nederlandse les volgt dan de Spaanse les (als student dan).  Op zoek naar een Spaans woordenboek, vonden we trouwens het ideale boek om je door de Spaanse uitspraak te leiden.  Een "fonetisch woordenboek voor Engelstaligen" als het ware.  Nu begrijpen we eindelijk waar die Amerikanen hun Spaans accent vandaan halen!

 

Grappig toch, niet?

En ook de valiezen zijn gepakt!
Intussen is het ook echt aftellen geblazen naar ons bezoekje bij Laura, Emma, Marie, Marian en Thomas! Morgen, vrijdagmiddag, vertrekt onze vlieger naar Portland! Jippie!!!

Tot binnenkort!
Liesbet en Jeroen

Happy 4th!

The Fourth of July, volgens Wikipedia:
Independence Day, commonly known as the Fourth of July, is a federal holiday in the United States commemorating the adoption of the Declaration of Independence on July 4, 1776, declaring independence from the Kingdom of Great Britain. Independence Day is commonly associated with fireworks, parades, barbecues, carnivals, fairs, picnics, concerts, baseball games, family reunions, political speeches and ceremonies, and various other public and private events celebrating the history, government, and traditions of the United States. Independence Day is the national day of the United States.

... en dat zullen ze geweten hebben!
De 4th of July is een van de topweekends in Amerika! Een lang weekend, met een goeie reden om te feesten! Dat dachten wij ook, dus trokken we voor een weekendje naar San Diego.  Op vrijdagavond de koffers in de koffer, en weg waren we.  Een tripje naar de kust, wat niet echt helemaal hetzelfde is als op een vrijdagavond nog even naar Blankenberge rijden.  Na iets meer dan 4 uur bollen, besloten we toch een tussenstop te houden in Palm Springs, CA.  Ooit een toplocatie voor Hollywoodsterren!  Tijdens de filmopnames moesten ze binnen een straal van 100 mijl van Hollywood blijven, en Palm Springs ligt... op 99 mijl en heeft ook nog eens een zonnig klimaat! Een goeie tussenstop dus, en ook een goeie reden om de "lange weg" naar San Diego te nemen.

Op zaterdagochtend, na nog een tweetal uurtjes rijden, geraakten we uiteindelijk toch in Balboa Park, San Diego.  Balboa Park was volgens de chauffeur van ons shuttle-buske the "Jewel of San Diego... and a jewel it is! Built in 1915-1916 for the great Panama-California Exposition".  De gebouwen, die enkel voor de tentoonstelling zouden blijven staan, staan er nog steeds en werden omgetoverd tot musea temidden het grootste stadspark van de VS! "Even larger than... Cen-tral-Park-New-York!" zei onze chauffeur met enige trots.  Het was dan ook best wel de moeite, zeker als je weet dat temidden het park ook nog de bekendste zoo ter wereld ligt! Een bezoekje waard, dachten we! Dat bleek zeker zo te zijn, hoewel Planckendael het allicht niet slecht zou doen in de competitie...

Happy 4th!
Op zondag was het dan zover... 4th of July! Aan onze favoriete surfers-ontbijtbar "Konos" stonden zonder overdrijven een tweehonderdtal mensen in de rij, wachtend op een lekkere Konos-omelet.  Een beetje te veel van 't goeie voor een omelet... vonden we.  Zonder het goed te beseffen, liepen we dan maar recht naar een zondagse feestbrunch! Buffet a volonte, ontbijt, lunch en dessert voor 15 dollar astemblieft! En maar wat blij dat we niet in de rij gaan staan waren voor onze omelet!

Met een wel heel stevig ontbijt en een extra dessertje vertraging, gingen we dan toch over naar de orde van de dag: een fietstocht langs de kust! Wat een rustige fietstocht had moeten zijn, werd door het topweekend omgetoverd in een slalom tussen karikaturale Blankenberge-taferelen, maar dan in't blauw, rood en wit en als het even kon, met stars en stripes! En ook al bleef het de hele dag bewolkt, onze Amerikaanse vrienden bleven vastbesloten op het strand zitten! Met vlaggen, tenten, stars-and-stripes zwembroeken, stars-and-stripes T-shirts, stars-and-stripes-je-kan-het-zo-gek-niet-bedenken.  We dachten even dat ze de finale van de wereldbeker speelden!

Als klap op de vuurpijl (en dat is dan letterlijk te nemen) werd "onze nationale feestdag" afgesloten door een spetterend vuurwerk in de San Diego Bay.  Het vuurwerk lokt elk jaar zo'n 850.000 bezoekers, en wij stonden daar dit jaar middenin! De oohs, aahs, waaaas en whooos vlogen vanaf de eerste pijlen mee in het rond.  Om zeker te zijn dat iedereen goed kon zien, werden er trouwens twee vuurwerken synchroon afgeschoten! Op alles waren ze voorzien!

The Pacific
De feestnacht was er eentje van korte duur, want op maandagochtend stond een kayak- en snorkelavontuur op de agenda te pronken.  Uitgerust met een kikvors-zwembril, kikvors-zwemvliezen, een nat pak (wet suit) en een peddel, konden we in onze kayak rondvaren in het beschermde kustgebied van La Jolla.  Nadat we enkele grotten aan het water en de lokale zeeleeuwen hadden bewonderd, mochten we ook de natuur onder water gaan bekijken met onze snorkels.  Met wat geluk zouden we zelfs enkele (menslievende) haaien kunnen spotten! Helaas... geen haaien... wel veel zeewier, een uit de kluiten gewassen goudvis en een andere niet geidentificeerde grote vis.  De foto's van onze onderwatercamera moeten nog ontwikkeld worden, maar of ze de moeite waard zullen zijn, valt nog zeer te betwijfelen.  Bovendien hadden we ons rijkelijk mispakt in de temperatuur van het water, en die kaas-met-gaten wet suit kon daar niet veel aan verhelpen! Nuja, al bij al hebben we ons best wel geamuseerd zonder die haaien, en leerden we ons warme weertje in Phoenix weer wat meer apprecieren!

Want daar moesten we weer naartoe... Naar Phoenix... Deze keer via de korte weg, die door alle stars-and-stripes toeristen plots de langste weg bleek! 7 uurtjes rijden van San Diego naar Phoenix moet toch wel ons record geweest zijn.  Maar ja, een mens moet wat over hebben voor een topweekend in San Diego!

Tot binnenkort!
Liesbet en Jeroen

Bye bye Claudia, Hello Maia!

Afscheidsfeest (toch voor even) voor Claudia

Onze Belgische vriendjes Roeland en Claudia, die vorig jaar ook in Phoenix zijn toegekomen, gaan spannende tijden tegemoet! Claudia kreeg een unieke kans om thuis een zaak te starten en is daardoor wat vroeger dan gepland terug naar Belgie vertrokken.  Eind augustus komt ze nog even terug op vakantie, maar na alle avonturen die we samen hier in Phoenix hebben meegemaakt, konden we dit "eerste vertrek" natuurlijk niet onopgemerkt voorbijgaan!
Een gezellige brunch op de zondag voor haar vertrek moest het afscheid een beetje lichter maken, en daar mocht natuurlijk een Amerikaans accentje niet op ontbreken! Het dessert was een reuzegroot Chocolate Chip cookie van de Paradise Bakery, volledig versierd in het thema!

Welcome Maia!

Het is een tijd van komen en gaan... Binnen enkele weken verwachten we een nieuw bezoekertje in Phoenix: Jeroen zijn supervisor, Alex, en zijn vrouw Erika verwachten binnen enkele weken een dochtertje.  En in Amerika wordt dat blijkbaar op voorhand gevierd!  Enkele weken voor de bevalling wordt er voor de aanstaande moeder een soort "vrijgezellenavond" georganiseerd.  Een 'women-only' avond, waarop de vrouwen nog eens goed giechelen, spelletjes spelen en hun eens lekker laten gaan.  Vooral het spelletje waarbij snickers, twixen, en andere chocolade in een pamper waren gesmodderd en het publiek moest raden wat er in de pamper zat, was een voltreffer! Na een hele avond eten en spelletjes spelen, hield Liesbet er zelfs nog enkele prijzen aan over! Roze fotokadertjes, een roze laarsje, roze sokken,... Ze wist meteen ook van de quiz dat het eigenlijk een ongelukje was, dat de flinke dochter Jiu-Jitsu gaat leren met de papa en dat de mama de naam had gekozen en de papa de spelling.  Ahja, die naam is trouwens Maia! Met enige verbazing vertelde Erika ons enkele weken terug dat ze een naam hadden gekozen, en zei ze maar ook meteen wat die naam was.  Dat is toch het eenvoudigste, niet?

En intussen op het werk...
Jeroen rijdt nu regelmatig naar het TKI labo in Phoenix om testen te doen voor zijn nieuw project.  Weer een nieuw product, dat deze keer hopelijk wel ooit een klant zal bereiken.  Binnen twee weken staat er ook weer een weekje Coffeyville op het programma.  Deze keer niet om in shiften een pilootinstallatie te laten werken, maar om te gaan leren over de TKI processen tijdens een grote stop van de installatie.
Liesbet heeft, na enkele weken opleiding, intussen uitzicht op haar eerste studenten: volgende week moet ze een groep van 43 studenten opvangen, waarvan de leerkracht op vakantie is.  Dat moet dan een opwarming zijn voor de studenten Nederlands van het Belgische departement van financien die ze nadien zal moeten begeleiden!

Bon, nu jullie weer up to dat zijn, gaan we hier nog een matchke WK-voetbal meepikken bij Roeland (die wel TV heeft).  De Verenigde Staten zijn helaas uitgeschakeld, maar in Arizona wordt er ook nog hard voor Mexico gesupporterd, dus het wordt een spannende dag vandaag met een historische confrontatie met Argentina!

Tot binnenkort!
Liesbet en Jeroen

Tell Me More!

Het zou een beetje oneerbiedig zijn om zo'n belangrijk nieuws aan een vorig verhaaltje van Memorial Day te hangen, dus bij deze:

Tell Me More!
Ja, inderdaad, ge zou voor minder curieus worden he! Liesbet heeft na enig zoek- en sollicitatiewerk een job gevonden bij een "Internet-taalschool".  Tell Me More is een taalschool gebaseerd in Frankrijk, die via het internet taalcursussen aanbiedt voor prive en bedrijven.  Vanaf nu wordt Liesbet dus als het ware een "virtuele taalleerkracht", die studenten moet begeleiden bij hun opleidingen Nederlands en Engels.  En dat gebeurt allemaal online, via Skype, e-mail en internet.  Mooi voordeel dus: alle werk is van thuis uit.  Een klein nadeel: de meeste studenten zijn uit Europa, dus wegens het tijdverschil begint de werkdag om 6u! (Alhoewel, Jeroen is niet helemaal ongelukkig nu hij niet altijd als eerste meer uit bed moet ;-)

We zullen dus nu maar rap gaan slapen, want om 5u45 gaat de wekker! Auw!
Liesbet en Jeroen

Monument Valley, Arches en Canyonlands, en...

31 Mei is in de Verenigde Staten een feestdag: Memorial Day.  Op Memorial Day worden alle veteranen van de Amerikaanse oorlogen herdacht, alsook de militairen die momenteel de veiligheid van de US en haar bondgenoten verdedigen.  Reden genoeg voor een lang weekend, vonden wij ook, en dus ook voor een stevige trip naar nog niet ontgonnen terrein.

Nadat we op zijn minst al drie keer in de buurt waren geweest, vonden we het dan toch eens tijd om Monument Valley, Canyonlands en Arches National Park te gaan verkennen.  Een tocht naar de typische cowboy-en-indianen-landschappen, die trouwens ook langs en door indianengebied liep: de Navajo en de Hopi indianen.

Aangezien een lang weekend ook dient om uit te rusten (ahum..) had Liesbet besloten om (Jeroen) vrijdagavond nog een uurke of vijf richting bestemming te (laten) rijden.  Dat bracht ons tot in Tuba City, in een Best Western die uitgebaat werd door Hopi Indianen.  We werden dan ook ontvangen door een Indiaanse receptioniste in Best Western outfit, en toegegeven, ook de kamers waren op zijn minst met de nodige Indianenmotieven ingericht.  Vriendelijk? Neen, daar zijn de Indianen niet voor gekend, maar we kunnen het hun gezien hun (vrij recente) geschiedenis ook niet kwalijk nemen natuurlijk.

Na een welverdiende nachtrust en nog een tweetal uurtjes bollen, kwamen we toch op de eerste bestemming terecht: Monument Valley.  Zoals de naam het al verklapt een verzameling indrukwekkende monumenten in een vallei.  De monumenten, die worden gevormd door reusachtige rotsformaties die statig uit de vlakte rijzen.  Vrij indrukwekkend toch.  De fotosessie als "cowboy op een paard (of was het een ezel)" sloegen we vriendelijk over, maar een 4x4 ritje door de vallei kon ons anders wel bekoren.  

In de namiddag bracht de weg door Monument Valley ons nog verder tot aan Moab, Utah.  Dit "avonturendorp" bevindt zich temidden Canyonlands en Arches National Park, in een omgeving waar canyoning, rafting en mountainbiking allicht de populairste sporten zijn.  Moab heeft trouwens de moeilijkste (en ook meest gevaarlijke) mountainbike trail ter wereld.  Dat vonden we net iets te hoog gegrepen, dus een stevige wandeling door Arches National Park moest dan maar het alternatief vormen.  Met een stevige tred werden alle "Arches" of "bogen" in de rotsen bezocht.  Toch niet verrassend dat Jeroen rond middernacht, en na een 5-daagse werkweek, 750 km rijden en 15 km wandelen redelijk knock-out op zijn bed plofte? Met een geslaagde smoes (am en pm zijn nu eenmaal eenvoudig verwisseld) liep de volgende ochtend zijn wekker dan ook niet af.  Een welgekome overslaping als het ware!

Nog een voordeel: het ontbijt op het hotel gemist! Een zeer smakelijk ontbijt in de breakfast bar recht tegenover het hotel dan maar.  De dag had niet beter kunnen beginnen! Met een best wel aangename vertraging vertrokken we dan uiteindelijk toch naar Canyonlands.  En hoe kan het ook anders: een stevige hike van alweer een slordige 15 km lag daar op ons te wachten.  Vooral de spectaculaire klim met al even indrukwekkend uitzicht over de rotskam halverwege was die 15 km dan ook zeker waard! Dat waren nu al 30 km wandelen op twee dagen: een rustig etentje 's avonds was dus niet onverdiend.  Rustig... niet voor het personeel blijkbaar.  Iedereen mocht weten dat de bazen op verlof waren en het allemaal slecht hadden geregeld voor het topweekend.  De hele familie werd opgetrommeld terwijl wij en vele anderen op onze hamburgers en steakskes aan het wachten waren.  Wie weet hoeveel langer dan die 50 minuten hadden we moeten wachten zonder tante Chrissy en haar nichtje..

Op maandag stond er ons natuurlijk nog 750 km terugtocht te wachten.  Vroeg uit de veren dus (gezien het uurverschil klonk die 5u30 Phoenix tijd iets draaglijker, maar toch).  Met nog twee geplande tussenstops had ook onze laatste dag een strak tijdschema.  Om 9u bereikten we al Canyon de Chelly.  Een canyon met een uitzonderlijk groene vallei.  Dat moeten ook de Indianen gedacht hebben, want zij hebben er een tijd geleden hun nederzettingen gebouwd.  De moeite waard dus voor een fikse wandeling naar de bodem van de canyon. 

De tweede tussenstop op de terugreis was Petrified Forest.  Wat ooit hoge boomstammen waren, zijn door de inwerking van water en kristallisatie van mineralen in dat water intussen "versteende bomen" geworden.  Rotsen in de vorm van boomstammen, met allerlei prachtige kleuren door de verschillende mineralen in het gesteente.  Een zeer verrassende tussenstop dus!

Na zo'n slordige 1500 km op drie dagen kwamen we dan toch weer in Phoenix toe.  Een vermoeiende maar aangename trip was het geweest.  En nu we dan toch de smaak te pakken hadden, werd dan maar ineens de volgende trip gepland: babybezoek bij Laura (en Marian, Thomas, Emma en Marie) eind juli! We hebben er al zin in!

Ciao!
Liesbet en Jeroen